38./พฤ.20 มี.ค.51/ เถรคาถา 10 เรื่อง

เถรคาถา เอกกนิบาต วรรคที่ ๔
ว่าด้วยคาถาสุภาษิต ในเอกกนิบาต วรรคที่ ๔ ​

๑. คหุรตีริยเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับความอดทน​

[๑๖๘] บุคคลถูกยุงและเหลือบกัดแล้วในป่าใหญ่ พึงเป็นผู้มีสติอดทนต่อสัมผัส
แห่งยุงและเหลือบในป่าใหญ่นั้น เหมือนช้างอดทนต่อการถูกอาวุธใน
สงคราม ฉะนั้น.

๒. สุปปิยเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับความเพียร​

[๑๖๙] บุคคลผู้มีความเพียร ถึงจะแก่ แต่เผากิเลสให้เร่าร้อน พึงบรรลุ
นิพพานอันไม่รู้จักแก่ ไม่มีอามิส เป็นธรรมสงบอย่างยิ่ง
เกษมจากโยคะอย่างยอดเยี่ยม.

๓. โสปากเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับเมตตา​

[๑๗๐] บุคคลพึงมีเมตตาในคนเดียวผู้เป็นที่รัก ฉันใด ภิกษุพึงมีเมตตาในสัตว์
ทั้งปวงในที่ทุกสถาน ฉันนั้น.

๔. โปสิยเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับการออกบวช ​

[๑๗๑] หญิงเหล่านี้ดีแต่เมื่อยังไม่เข้าไปใกล้ เมื่อเข้าไปใกล้ นำความ
ฉิบหายมาให้เป็นนิตย์ทีเดียว เราเดินออกจากป่ามาสู่บ้าน เข้าไปสู่
เรือนแห่งญาติแล้ว ไม่ได้อำลาใครๆ ออกจากเรือนนั้นหนีมาแล้ว.

๕. สามัญญกานิเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับเกียรติยศ​

[๑๗๒] บุคคลผู้ต้องการความสุข เมื่อประพฤติให้สมควรแก่ความสุขนั้น
ย่อมได้ความสุข ผู้ใดเจริญอริยมรรค อันประกอบด้วยองค์ ๘
เป็นทางตรง เพื่อมรรลุอมตธรรม ผู้นั้นย่อมได้ความสรรเสริญและเจริญ
ด้วยยศ.

๖. กุมาปุตตเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับความดี​

[๑๗๓] การฟัง เป็นความดี ความประพฤติมักน้อย เป็นความดี การอยู่โดย
ไม่มีห่วงใยเป็นความดีทุกเมื่อ การถามสิ่งที่เป็นประโยชน์เป็นความดี
การทำตามโอวาทโดยเคารพ เป็นความดี กิจมีการฟังเป็นต้นนี้
เป็นเครื่องสงบของผู้ไม่มีกังวล.

๗. กุมาปุตตเถรสหายกเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับความเจริญฌาน​

[๑๗๔] ภิกษุทั้งหลายไม่สำรวมกาย วาจา ใจ พากันเที่ยวไปสู่ชนบท
ต่างๆ ทอดทิ้งสมาธิ การเที่ยวไปสู่แคว้นต่างๆ จักสำเร็จ
ประโยชน์อะไรเล่า เพราะฉะนั้น ภิกษุพึงกำจัดความแข่งดี อย่าให้
มิจฉาวิตกและกิเลสมีตัณหาเป็นต้นครอบงำ พึงเจริญฌาน.

๘. ควัมปติเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับการพ้นกิเลส ​

[๑๗๕] เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย พากันนอบน้อมพระควัมปติ ผู้ห้ามแม่
น้ำสรภูให้หยุดไหลได้ด้วยฤทธิ์ ไม่ติดอยู่ในกิเลสและตัณหาไรๆ
ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งอะไรทั้งสิ้น เป็นผู้ผ่านพ้นเครื่องข้องทั้งปวง เป็น
มหามุนี ผู้ถึงฝั่งแห่งภพ. ​

๙. ติสสเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับสติ​

[๑๗๖] บุรุษถูกแทงด้วยหอก หรือถูกไฟไหม้ที่กระหม่อม แล้วรีบรักษา
ฉันใด ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติเว้นรอบ เพื่อละความกำหนัดยินดีใน
กาม ฉันนั้น.

๑๐. วัฑฒมานเถรคาถา
สุภาษิตเกี่ยวกับสติ​

[๑๗๗] บุรุษที่ถูกแทงด้วยหอก หรือถูกไฟไหม้ที่กระหม่อม แล้วรีบรักษา
ฉันใด ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติเว้นรอบ เพื่อละความกำหนัดยินดีในภพ
ฉันนั้น.

จาก... http://www.palungjit.org/thai/index.php?page=22&cat=26&u_sort=uptime&u_order=desc

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.295791/[/music]​