เหตุผลที่จัดมโนมยิทธิไว้ว่า... เป็นสิ่งไม่ควรละเลยสำหรับนักปฏิบัติ

คือ ... ผมเห็น อะไรน่าสนใจ..เลยก๊อปมาให้อ่าน ... หวังว่าคงเป็นประโยชน์แก่ผู้สนใจบ้าง ...


>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>>>>
1. มโนฯ ยังเป็นของไม่ใหญ่ ถือว่าเป็นพื้นฐาน ที่ควรฝึกไว้... ต้องเอาพื้นฐาน มโนฯ ไปเสริมฝึก แบบธรรมดา( แบบธรรมดา ที่ผมเข้าใจ คือ แบบนั่งสมาธิไปตามลำดับขั้น จนได้ สมาธิ ฌาน ตามขั้นตอน สมถ วิปัสสนา แบบเกจิอาจารย์ทั่วไปที่สอนไว้) .... ใช่ไหม ....

.../..ถูกต้อง ขอขยายความดังนี้ มโนมยิทธิหรือ กรรมฐานทุกกอง ถ้า ยังไม่สามารถจะนำวิชชานั้นไปใช้เป็นกำลังของวิปัสสนาญาณได้เต็มประสิทธิภาพ เขายังถือว่าเป็นของเล็กน้อย ถึงแม้ว่าวิชชานั้นจะเป็นอภิญญาห้าก็ตามตามที่คุณเข้าใจมโนมยิทธิ ถ้าอารมณ์จิตยังไม่เข้าถึงก็เช่นเดียวกัน
...แต่สุดยอดของการฝึกมโนมยิทธิ สายวัดท่าซุง คือ พยายามให้ทุกคนที่ได้ " มโนมยิทธิ " แล้วตัดอารมณ์จิตให้เข้าสู่ความเป็นพระโสดาบันเป็นต้นไป จนถึงความเป็นพระอรหันต์แล้วให้จำอารมณ์เป็นสุขอันนั้นไว้ เพื่อจะให้ตนเองนั้น เพิ่มความถี่ในการตั้งอารมณ์จิตของความเป็นพระอริยเจ้านั้นไว้ให้ทรงตัวจนตลอดชีวิต
...เมื่อฝึกมโนมยิทธิสูงสุด จิตว่างจากกิเลสสูงสุดจึงไปท่องเที่ยวเมืองนิพพานและกราบพระพุทธเจ้าในเมืองพระนิพพาน และให้จำนิมิตและสภาวะจิตที่มีความสุขในนิพพานชั่วขณะหนี่งนั้น จำได้ให้ตลอดชีวิต เตือนตนเองอยู่ตลอดชีวิตว่าการเกิดในภพทั้งสี่ ไม่มีความหมายเท่ากับเมืองพระนิพพานซึ่งตนเองนั้นได้มาประสพด้วยกายทิพย์ ณ พระนิพพานขณะนั้น เมื่อจำอารมณ์พระนิพพานและรักพระนิพพานตลอดชีวิต จึงหนทางละของผู้ได้มโนมยิทธิสายหลวงพ่อฤาษีฯ โดยแท้
...ส่วนคนอื่นจะเห็นว่า มโนมยิทธิไม่มีประโยชน์ก็ถือว่าเราเดินทางคนละสายเพราะสายที่เข้าปฏิบัตินั้นอาจเป็นทางตรงตามตำรา แต่เราเป็นทางลัดตามตำราเหมือนกัน กล่าวคือ ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นตถาคต แต่ฝึกมโนฯ ได้ "ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นไปกราบตถาคตที่เมืองพระนิพพานได้ด้วยกายทิพย์ "
........คุณว่าอันไหนมัน........เท่ห์กว่ากันละ




resource : http://www.konmeungbua.com/webboard_apinya/aspboard_Question.asp?GID=87 ( กระทู้ข้อยเองที่ไปถามไว้นานแล้วที่เวบคนเมืองบัว...)

 

มันยอดมาก อ้น

 

ปฏิบัติธรรม ไม่มีเท่ห์ ไม่มีไม่เท่ห์หรอกครับ และไม่มีล้าสมัย

จะเส้นทางไหน ขอให้ตรง ศีล สมาธิ ปัญญา
เดินบนมรรค

มันถึงหมดทุกทาง
จะช้าจะเร็วก็ขึ้นอยู่กับความเพียรของแต่ละบุคคล

 

อวิชชา คือความไม่รู้
วิชชา คือ ความรู้
รู้บ้างไม่รู้บ้าง เขาเรียกเป็นภาษาบาลีว่าอย่างไรหนอ
รู้นิดหน่อย แต่ไม่รู้แจ้ง ภาษาบาลีว่าอย่างไรหนอ

 

อ้าวนึกว่าคุณเทวดารู้ทุกอย่างเสียอีก ....จริงๆนะเนี่ย

 

มีวิชาอื่นๆอีกมากมายที่มนุษย์ยังไม่รู้ แต่...พระองค์ทรงรู้วิชานั้นจนแตกฉาน ขอโมทนาด้วยครับ