เด็กตาทิพย์

คอลัมน์ ขนหัวลุก

ใบหนาด

ป้าเนย เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากประตูน้ำ

ว่ากันว่า พวกเด็กๆ มักจะมีจิตใจอ่อนไหว บางคนเรียกว่า เดียงสา จนไม่ค่อยรู้อะไรผิด-ถูก หรือไม่ก็เชื่อง่าย เพราะยังไม่มีสติปัญญาแยกแยะว่าอะไรน่าเชื่อหรือไม่น่าเชื่อแค่ไหน

วัยเยาว์ที่ยังซื่อใส ตรงไปตรงมา ไม่มีความคิดสลับซับซ้อนเหมือนผู้ใหญ่นี่เองค่ะ ที่ทำให้มีคนเปรียบเทียบว่าคล้ายๆ ฟองน้ำ ซึมซับสิ่งต่างๆ ได้อย่างง่ายดายที่สุด

โดยเฉพาะมองเห็นผู้ที่ไร้ร่างกาย ขณะที่พวกผู้ใหญ่ส่วนมากมองไม่เห็น

ดิฉันเองเคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน! ยอมรับว่าตัวเองจำไม่ได้จริงๆ คงจะเป็นเพราะยังเล็กมากขนาด 2-3 ขวบ แต่พ่อแม่กับญาติผู้ใหญ่หลายคนพูดตรงกันว่า ตอนนั้นดิฉันเห็นภาพต่างๆ ที่คนอื่นมองไม่เห็น แต่ทำให้พวกเขาขนหัวลุกไปตามๆ กัน

ขณะนั้นบ้านเราอยู่ในซอยสมประสงค์ ใกล้ๆ กับสี่แยกประตูน้ำ ฝั่งตรงข้ามปากซอยเป็นตลาดโต้รุ่ง ยังไม่มีสะพานลอยอย่างเดี๋ยวนี้ แต่รถราและผู้คนก็คับคั่งแล้วเพราะถือเป็นย่านเจริญแห่งหนึ่ง

พ่อแม่ทำงานบริษัททั้งคู่ กลางวันดิฉันอยู่กับยายและน้าอ้อน-เป็นทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยงดิฉัน บ้านเราเป็นตึกแถวห้องริมสุด เลยจากโรงพิมพ์แห่งหนึ่งไปไม่ไกลนัก ดิฉันชอบออกมานั่งหน้าบ้านบนม้าเตี้ยๆ ตัวใหญ่ ถัดไปเป็นโต๊ะรับแขกและตู้โชว์ที่กั้นห้องกินข้าว ไม่ได้ค้าขายอะไรหรอก ถัดไปเป็นร้านเสริมสวย ร้านชำ ขายทั้งเหล้าเบียร์และน้ำชากาแฟพร้อม

บางวันก็ออกทางประตูข้าง มีซอยเล็กๆ และบ้านช่องมากมาย...เพื่อนในวัยเด็กของดิฉันส่วนมากก็อยู่ในซอยข้างตึกแถวนั่นแหละค่ะ

...พวกผู้ใหญ่เล่าว่าดิฉันเห็นภาพที่ไม่มีใครเห็นในตอนนั้นเอง!

เย็นหนึ่งดิฉันไปยืนเกาะประตูด้านข้าง คิดว่าจะชวนเพื่อนแถวนั้นเข้ามาเล่นกันในบ้าน ก็พอดีเห็นพี่เปีย-ช่างเรียงเดินเข้าซอยมา ดิฉันก็ทักว่าเลิกงานแล้วหรือคะ?

พี่เปียก็ยิ้มเศร้าๆ ถามว่าน้องเนยกินข้าวหรือยังคะ? วันนี้พี่ไม่มีขนมมาฝากเสียด้วย ดิฉันบอกโอ๊ย! ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บ้านน้องเนยมีเยอะ พี่เปียแวะก่อนซีคะ

พอดีน้าอ้อนถามขึ้นว่าคุยกับใคร? ดิฉันตอบว่าคุยกับพี่เปียที่ทำงานโรงพิมพ์ น้าอ้อนร้องว้าย...เปียกินยาตายไปแล้วนี่นา! ดิฉันชี้ให้ดูพลางยืนยันว่า พี่เปียยืนอยู่ตรงนี้ไง! น้าอ้อนรีบฉุดแขนดิฉันเข้ามา ปิดประตูโครม คุณยายสงสัยก็ยืนยันว่าเห็นจริงๆ

วันหนึ่งดิฉันอุ้มตุ๊กตาไปนั่งห้อยขาที่ม้าหน้าบ้าน มองคนเดินผ่านไปมา ที่รู้จักก็ทักทายบ้าง แวะเข้ามาคุยบ้าง คนนั้นก็น้องเนย! คนนี้ก็เนย! จนคุณยายค่อนว่าเราอยู่มาก่อนแท้ๆ ยังไม่รู้จักคนเยอะเหมือนแม่คนนี้

น้าอ้อนหยิบโน่นทำนี่อยู่ไม่ไกล แต่ก็คอยโผล่ออกมาดูบ่อยๆ เพราะยายเตือนให้ระวัง มีข่าวพวกลักเด็กเอารถตู้มาอุ้มไปขาย เป็นข่าวในหนังสือพิมพ์บ่อยๆ

วันนั้นมีเด็กผู้หญิงตัวโตกว่าดิฉันหน่อย รูปร่างผอมเกร็ง ผิวดำ ไว้ผมม้าเสื้อผ้าเก่าๆ ค่อนข้างสกปรก เดินเข้ามาหยุดมองหน้าดิฉันนิ่งๆ เลยเชื้อเชิญว่า...เข้ามานั่งคุยกันซิคะ จะรีบไปไหนล่ะ?

เด็กคนนั้นก็เข้ามานั่งคุยด้วยจริงๆ ค่ะ!

เขาเล่าว่าตัวเองชื่อดำ บ้านอยู่ก้นซอย มารอแม่ตอนเย็นๆ ทุกวัน แต่แล้ววันหนึ่งก็โดนมอเตอร์ไซค์เฉี่ยว หัวฟาดพื้นตายคาที่ แล้วเขาก็เปิดผมที่ท้ายทอยให้ดู โห...เห็นเลือดแห้งกรังเชียว ดิฉันถามว่าเจ็บไหมคะ?

ดำพยักหน้า พอดีน้าอ้อนเดินเข้ามาถามว่าคุยกับตุ๊กตาเหรอ? ดิฉันบอกเปล่าค่ะ น้องเนยคุยกับพี่ดำที่เขาอยู่ก้นซอยไง!

น้าอ้อนทำตาโต ยกมือตบอกถามเร็วปรื๋อว่า...ยายดำโดนรถชนตายไปตั้งปีกว่าแล้ว น้องเนยเอาอะไรมาพูด? ดิฉันก็ชี้มือไปที่ดำที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ใกล้ๆ บอกว่านี่ไง! พี่ดำเขานั่งอยู่ใกล้ๆ น้องเนยแท้ๆ ทำไมน้าอ้อนมองไม่เห็นล่ะคะ?

โอย...น้าอ้อนแกร้องว้ายๆๆ จนคุณยายวิ่งออกมาดู ตอนแรกก็ดุใหญ่แต่พอได้ยินน้าอ้อนบอกเล่าถึงกับอ้าปากค้าง ปราดเข้ามาอุ้มดิฉันทันที เสียงสั่นๆ ของคุณยายยังติดหูมาจนถึงป่านนี้ ยายดำมันตายไปแล้วนี่นา โธ่...

ดิฉันหันขวับไปมอง เห็นดำกำลังลุกขึ้นยืนจ้องมองเศร้าๆ ดิฉันก็โบกมือให้ บอกคุณยายกับน้าอ้อนว่า

นั่นไงคะ...พี่ดำเขายืนอยู่นั่นไง! น่าสงสารออก...เขาบอกว่ามารอแม่จนโดนรถมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวตายคาที่ เมื่อกี้ยังเปิดแผลให้หนูดูเลย

เสียงร้องอุ๊ยๆ วุ้ยว้าย...ดังระงมไปหมด ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร...ไม่รู้ว่ากลัวอะไรค่ะ ตัวสั่นเสียงสั่นไปตามๆ กัน ยิ่งดิฉันร้องบอกพี่ดำว่า วันหลังแวะมาคุยกันอีกนะ...คุณยายถึงกับร้อง โอย...เป็นลม!

ตั้งแต่นั้น ดิฉันก็ไม่มีโอกาสได้นั่งเล่นคนเดียว ไม่ว่าทางประตูข้างหรือที่ร้านหน้าบ้าน ไม่น้าอ้อนก็คุณยายต้องมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ดิฉันเสมอ

ไม่รู้ว่ากลัวอะไรนักหนา ตัวดิฉันเองยังไม่กลัวเลย บางวัน ดิฉันร้องทักคนรู้จักกัน ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ทั้งคุณยายและน้าอ้อนล้วนทำท่าสะดุ้งไปตามๆ กัน พอเห็นหน้าคนที่ดิฉันทักทายจึงได้ถอนใจอย่างโล่งอก

ขนาดดิฉันนั่งคุยกับน้องตุ๊กตาตามประสาเด็ก ทั้งสองคนถึงกับร้องว่า...คุยกับใครน่ะ? ก่อนจะหันไปมองสบตากันแล้วกลืนน้ำลาย

เดี๋ยวนี้ดิฉันเติบโตจนเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว น้าอ้อนกลับไปมีครอบครัวที่ต่างจังหวัด คุณยายก็ตายไปแล้ว ดิฉันไม่เคยได้พบเห็นผู้ไม่มีร่างกาย หรือภูตผีปีศาจอีกแล้วค่ะ แม้แต่คุณยายที่ดิฉันรักมากๆ ก็ไม่เคยพบ นอกจากฝันถึง 2-3 ครั้งเท่านั้นเอง

คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันนะคะ เพราะถ้าตาทิพย์อย่างตอนเป็นเด็กๆ เห็นภาพของภูตผีขวักไขว่ เข้ามาหาหรือมาทักทาย มีหวังดิฉันคงขนหัวลุกตายแน่ๆ เลยค่ะ