อยากระบาย อยากดี แต่มันเหลืออด

ตอนนี้กำลังศึกษาปริญญาโท ที่มหาลัยมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ส่วนใหญ่จะมีแต่คนแย่งกันแสดงความคิดเห็น คิดว่าความคิดตัวเองถูก แล้วก็แพ้คนอาวุโสตลอดกว่าตลอด แต่มีความใฝ่ที่จะมีความอ่อนน้อมถ่อมตน ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าให้ได้ ปรากฎว่าที่ศึกษาอยู่มีแต่คนที่อายุมากกว่า เวลาเราแสดงความคิดเห็นอะไรก็ถูกปัดตก เวลาทำงานอะไรส่งไปก็ถูกลบแก้ จนไม่รู้ว่าทำไปทำไม ทำแล้วก็ลบความคิดฉัน คิดว่าความคิดของพวกเธอๆถูก แต่ไม่กล้าพูด เพราะว่าพวกเขาอายุมากกว่าเรา จึงอยากขอคำแนะนำจากพี่ๆว่าความอ่อนน้อมถ่อมตนในที่นี้ ครอบคลุมถึงแค่ไหน สามารถขัดแย้งได้ไหม หนูอยากเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน แต่หนูรู้สึกไม่ไหวจริงๆ มีแต่คนคิดว่าตัวเองเก่ง ฉันถูก หนูเพลียมาก เวลาทำงานกลุ่ม เหมือนไร้ตัวตน คิดไปเขาก็ไม่เอา ไม่มีพื้นที่ให้ฉันได้แสดงอะไรเลย หนูไม่กล้าแสดงเพราะว่าหนูอายุน้อยกว่าพวกเขา แบบนี้หนูมาผิดทาง หรือหนูต้องทำอย่างไร พี่ๆชี้แนะทางใจความแห่งความอ่อนน้อมถ่อมตนที่ถูกต้องในการดำเนินชีวิตให้หนูด้วยเทอญ

หรือพี่ๆคนใด มีประสบการณ์แล้วปรับแก้่ยังไงบอกน้องทีเทอญ

 

ความจริงในทางธรรมส่วนมากจะถูกมารในทางโลกทดสอบอยู่เสมอๆ
ถ้าเราวางใจว่าถูกต้องสมควรแล้ว ก็อย่าหวั่นไหว ความอ่อนน้อมถ่อมตน
แสดงถึงปัญญาที่มีในตน เป็นมงคลชีวิตข้อหนึ่งในพระธรรม
วันข้างหน้าต้องพบเจออะไรอีกมาก คิดเสียว่ามันเป็นช่วงหนึ่งในชีวิต
ไม่ไปยึดติดมัน เดี๋ยวก็ผ่านไป เป็นแค่ประสบการณ์

ฝากกำลังใจมาให้ด้วยครับ ช่วยรับด้วย

 

ท่านว่า....

บัณฑิตไม่ใช้ความดีเอาไว้อวดดี หรืออวดใคร
แต่ให้เราสามารถไหว้ตัวเองได้อย่างสนิทใจ

คุณจะไปสนทำไมกับอัตราตัวตนของคนอื่น แค่สมมติกันไปตามโลกๆ

ก็เท่านั้นเอง
___________________
ดูจิต.........ด้วยสติ

 

ดิฉันคิดว่า อายุ หรือ การพยายามแย่งกันแสดงความคิดเห็น หรือแสดงความคิดเห็นไปแล้วถูกลบ หรือ ไม่ได้รับการยอมรับ มันไม่น่าจะเป็นปัญหาค่ะ

อยากให้ลองมองอีกมุมว่า

ถ้าความคิดเห็นของคุณ เป็นสิ่งที่ถูกต้อง เป็นความคิดเห็นที่ดีมาก อ้างอิงข้อมูลทางวิชาการที่ถูกต้อง มีงานวิจัยรองรับอย่างชัดเจน
และคุณสามารถอธิบาย และชี้ให้คนอื่นเห็น อย่างเป็นเหตุเป็นผลได้
ดิฉันเชื่อว่า ไม่มีใครจะไม่ฟังคุณหรอกคะ คุณอาจจะคิดว่า คุณพยายามแล้ว แต่สิ่งที่คุณพยายาม อาจจะไม่เป็นวิชาการพอที่จะได้รับการยอมรับจากคนอื่น

ความอ่อนน้อมมีไว้เป็นสิ่งที่ดี การที่เราจะคัดค้าน หรือ โต้แย้ง ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะก้าวร้าว เราโต้แย้งอย่างอ่อนน้อม ด้วยหลักการก็ได้นี่คะ

คุณลองถามตัวเองดูนะคะ ว่าคุณ เจ๋งพอ เก่งพอ ที่ควรจะได้รับการยอมรับรึยัง

 

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็น หนูจะอ่อนน้อมถ่อมตน ทำตัวเองให้สูงให้มีค่า หนูไม่สนมันแล้วเรื่องแสดงความคิดเห็น มันเป็นอนัตตา เอาไปโลกหน้าไม่ได้ ใครจะทำอะไรก็ทำไป เราทำของเราให้ดีที่สุด Do not care ไม่ใช่พ่อใช่แม่ แคร์ตัวเองดีกว่า

 

คนอายุมากกว่าก็ชอบที่จะมองคนที่อายุน้อยกว่านั้นอ่อนประสบการณ์ มีวิสัย
ทัศน์ที่ไม่ชัดเจน แต่คนอายุน้อยก็มักจะคิดว่าตัวเองมองเห็นเรื่องต่างๆ ได้ชัด
เจนเสมอ มันมีกำแพงของความเชื่อด้วยกันทั้งสองฝ่าย ถ้าไม่ทำลายกำแพง
ความเชื่อนั้นมันก็จะมีช่องว่างอยู่ตลอด บางทีเราอาจจะลดช่องว่างนั้นได้ด้วย
การรับฟังความเห็นของคนอื่นมากขึ้น และบ่อยครั้งการรับฟังความคิดเห็นของ
ผู้อื่นก็เป็นวิธีที่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายได้เปิดใจ ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยในบางเรื่องก็
พยายามคุยกันด้วยเหตุผล พยายามใช้คำพูดตัดบทให้น้อยที่สุด

 

ก็ยอมๆ เขาไปบ้างเราจะได้สบายใจ

มันเป็นเรื่องของความรู้สึกบางทีก็แก้ยาก จะยกตัวอย่างเรื่องขับรถ เราก็ว่าเราขับรถดี แต่มีบางคนที่เขาอาวุโสกว่าเรา นั่งไปด้วยเขาจะคอยดูซ้ายขวาให้เหมือนไม่วางใจ จนเขาจะเป็นคนขับให้เราเป็นคนนั่ง

แต่ถ้าเรานั่งรถที่ลูกขับ เราก็ไม่ค่อยชอบ อยากเป็นคนขับเองสบายใจกว่า มันก็แปลกดี

 

ยอมให้ ไม่ใช่ว่าแพ้
นิ่งสงบ ไม่ใช่ไม่รู้
สิ่งใดเป็นประโยชน์จากที่เขารู้มาเราก็เก็บเกี่ยวเป็นกำไรชีวิต
กำไรชีวิตอีกต่อในตอนนี้คือรู้สงบ อดทน วางเฉย

- เข้าใจสัจธรรมว่าไม่มีสิ่งใดที่จะเป็นไปตามที่เราหวังปารถนาไปทั้งหมดทุกอย่าง ไม่สมดั่งใจปารถนาก็ทุกข์ เช่นตอนนี้ที่คุณปารถนาที่จะแสดงความสามารถความเห็นตน และ เมื่อไม่เป็นที่ยอมรับก็ทุกข์ เมื่อไท่สมดั่งปารถนาก็ประสบพบเจอกับสิ่งอันไม่เป็นที่รักที่พอใจยินดี จิตใจความรู้สึกก็โกรธมีความขัดเคือง ขุ่นข้องหมองใจ ยอมรับความจริงว่าไม่มีสิ่งใดเป็นดั่งใจเราทุกอย่าง เราต้องพบเจอสิ่งที่เราไม่รักไม่พอใจเป็นธรรมดาทุกวันเวลา จิตจะสงบขึ้น
- เวลาพูดแสดงความคิดเห็นที่เราว่าถูก เราควรกล่าวให้เข้าเห็นตามจริง เพราะเขาจะรู้ตามเราไม่มีข้อโต้แย้ง
- รู้กาลอันควรที่ควรจะพูด จะไ่เกิดปัญหาในภายหลัง เมื่อพูดกล่าว ควรกล่าวในวาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นแก่คนอื่น แม้นตนเองไม่ได้ความเคารพนับถือจากวาจานั้นแต่วาจานั้นจะมีคุณค่าเป็นอันมากแก่เราหรือคนอื่นๆในภายหลัง
- เมื่อยังไมุ่ถึงกาลอันควรให้นิ่งไว้ก่อนแล้วรับรู้รับฟังสิ่งที่เขากล่าวพูดมาว่ามันถูกต้องจริงไหม หากจริงก็ควรน้อมรับมาใช้ หากไม่ก่อเกิดประโยชน์ใดๆให้ใช้เหตุและผลที่ทำให้เขามองเห็นตามได้นั้นกล่าวออกไป
- รู้จักหยุด รู้จักประมาณตน รู้จักพอ


ลองอ่านเพิ่มเติมที่กระทู้ตาม Link ข้างล่างนี้ หวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่คุณ ปฏิบัติได้ไม่ทุกข์แน่นอน
รู้เหตุ รู้ทุกข์ รู้ธรรม รู้ทำ ทุกข์ก็เบาบาง.rtf

 

แม้การลงแข่งจะชนะ 100 ครั้ง แต่ก็ไม่เท่ากับเราชนะใจตนเองเลย

บางครั้ง นิ่ง เงียบไว้ เคารพในความคิดเห็นต่าง แล้วทำใจให้เป็นกลาง เสมอ ๆ
ผลนั้น ย่อมนำมาซึ่งความ สงบ สันติ ครับ

 

ในเมื่อรู้ยังไงเดียวก็โดนตีตกไป ต้องสู้ด้วยการดักทางหาข้อมูลให้แน่นกว่าเดิม เพราะทุกครั้งทัี่ข้อมูลตีตกคุณจะต้องหาวิธีรูปแบบและวิธีคิดในรูปแบบใหม่เสมอ ประสบการณ์ก็มากขึ้น เป้าหมายมีไว้พุ่งชน อย่าไปท้อ กลัวทำไมปัญหาแค่นี้ไกลหัวใจเยอะ

 

หากบอกว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาโลก
จะเป็นการบั่นทอนกำลังใจท่านเจ้าของกระทู้เกินไปไหม
แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่า
สังคมไทยของเรายังเป็นในลักษณะนี้
คงเป็นการยาก ที่จะปรับเปลี่ยนในทันทีทันใด
ก็ขอให้ท่านเจ้าของกระทู้อยู่ในสังคมด้วยปัญญา

อีกประการหนึ่ง
ท่านที่อาวุโสกว่า ท่านผ่านประสบการณ์มามาก
ประสบการณ์นี้สำคัญ เพราะต้องเรียนรู้กันด้วยชีวิต
เคยบ้างไหม ที่รู้ว่า ความเชื่อของเราในสมัยเด็กๆนั้น ที่แท้จริงแล้วมันผิด
แต่เราก็เถึยงหัวชนฝาใช่ไหม
เพราะนั่น เรายังขาดประสบการณ์
สังคมไทยเรา จึงมีสำนวน"อาบน้ำร้อนมาก่อน"
หมายถีงมีประสบการณ์มาแล้วนั่นเอง

จึงขอให้อย่าคิดมาก ทำหน้าที่ในส่วนที่เราได้รับมอบหมายอย่างดีที่สุด
อย่าให้บกพร่อง

ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ