หน้าห้องเช่าที่ถนนรางน้ำ

ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีๆ สางๆ เท่าไหร่นัก มีจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่าเป็นเรื่องสนุกๆ ที่มีทั้งคนเชื่อและไม่เชื่อ บ้างก็ยืนยันว่าเคยถูกผีหลอกมาแล้ว บ้างก็ไม่เคยเจอะเจอมาก่อนเลย แต่ผมชอบอ่านเรื่องผีและดูหนังผี เพราะสนุกสนานตื่นเต้นดี เมื่อจบแล้วก็แล้วกัน ไม่ได่คิดอะไรมาก

ในชีวิตจริงผมไม่เคยโดนผีหลอกจังๆ ซักที ประเภทผีมาตากลวงโบ๋อย่างที่เขาชอบเล่าๆ กัน เคยแต่พบกับเรื่องแปลกประหลาด ค่อนข้างน่ากลัวเอาการ ที่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่า "สิ่งนั้น" เป็นอะไรกันแน่...แต่ต้องยอมรับว่านึกถึงทีไรเป็นต้องขนหัวลุกทีนั้น

เมื่อ 10 กว่าปีมาแล้ว ผมกับเพื่อนไปอยู่ที่ห้องเช่าแห่งหนึ่งแถวถนนรางน้ำ เป็นตึกสูงมาก รูปร่างค่อนข้างแปลก คือมีระเบียงโล่งๆ หันหน้าเข้าหากัน แต่ตรงกลางเป็นช่องว่างมีลูกกรงกั้นรอบเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าป้องกันคนตกน่ะครับ

เวลาเกาะลูกกรงมองลงไปก็ใจหายเหมือนกัน ดูมันเวิ้งว้างลิ่วๆ เหมือนเหวไม่มีผิด เขาสร้างแบบเดียวกันนี้ทุกชั้น

แถวหน้าห้องจะมีคนมานั่งเล่นบ้าง ตั้งวงก๊งเหล้ากันบ้าง ส่วนมากจะรู้จักกันแทบทั้งนั้น เห็นเดินเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ บรรยากาศครึกครื้นเป็นกันเองดี ดูแล้วก็ไม่มีอะไรน่ากลัว

ผมกับเพื่อนชื่อเจ้าป้อมได้ห้องว่างชั้น 5 เราเพิ่งไปอยู่ใหม่ๆ ยังไม่รู้จักกับใคร ตอนค่ำก็นั่งดื่มกินกันที่โต๊ะเล็กๆ ด้านหลังซึ่งเป็นครัวกับห้องน้ำ มีระเบียงให้ตากผ้าและรับลมได้ดี ถ้าลมแรงๆ ก็ไม่มียุงหรอกครับ

เรามาอยู่ที่นั่นได้เกือบเดือน เจ้าป้อมก็ต้องตามหัวหน้าไปดูตลาดทางภาคเหนือราว 3-4 วัน ผมต้องนอนคนเดียวแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร

คืนแรกก็ได้การ...ผมกำลังนอนเคลิ้มๆ ก็พอดีได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ดังแว่วเข้ามาในห้อง...เงี่ยหูฟังพักหนึ่งก็พอจะรู้ว่าเป็นเสียงผู้หญิง มีการพร่ำรำพันอะไรดังสลับกันไป

เสียงนั้นดังใกล้ๆ อยู่แถวหน้าห้องผมเอง!

ตัดสินใจลุกไปเปิดประตูห้องโดยที่ไม่ได้เปิดไฟ ก็เห็นร่างตะคุ่มๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งยืนเกาะลูกกรง ก้มหน้ามองลงไปยังความเวิ้งว้างเบื้องล่าง ผมใจหายวูบเมื่อนึกว่าเธออาจจะคิดสั้น...ฆ่าตัวตาย!

"คุณ....คุณ...." ผมเรียกพลางเดินเข้าไปหา บริเวณนั้นมีแสงไฟเปิดสว่างพอสมควร อากาศค่อนข้างเย็น มีคนเดินมาไขกุญแจห้องฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ได้หันมามองจนหายเข้าห้องไป

เสียงสะอื้นเบาๆ ดังขึ้น หลังไหล่ในชุดนอนสีขาวสั่นสะท้าน ผมเดินไปหยุดอยู่ใกล้ๆ เธอเบือนหน้าหนีพร้อมกับใช้หลังมือเช็ดน้ำตา

"เป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม...ไม่สบายหรือเปล่า?"

คำตอบคือส่ายหน้า พยายามกลั้นสะอื้นคล้ายจะอับอายหันมาก้มมองข้างล่างตามเดิม ทำให้ผมเห็นใบหน้าด้านข้างเรียวยาว จมูกโด่งเชิด คางกลมมน แต่ปากเม้มแน่นราวกับอัดอั้นตันใจเต็มที

"เอายาแก้ปวดไหมครับ? ดูเหมือนคุณจะไม่สบาย" ผมอดห่วงใยไม่ได้ แต่เธอก็ส่ายหน้าตามเคย ยกมือขึ้นเสยผมค่อนข้างยาวคล้ายๆ จะสะบัดไปข้างหลัง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นเป็นครั้งแรก เหม่อมองไปยังห้องฝั่งข้าม เมื่อมองตามไปก็เห็นชายคนหนึ่งเดินเซนิดๆ ก่อนจะหยุดไขกุญแจห้อง...ท่าทางคงจะมึนเมาเอาการจนไขกุญแจไม่ออก

แสงไฟดูเยือกเย็นอย่างประหลาด เขาหันมามองเราแล้วก็โบกมือให้ ผมโบกมือตอบ ไม่ได้นึกสงสัยอะไรหรอกครับ เพราะเวลาเมากลับมาก็เคยมีอาการแบบนี้เช่นกัน คือไขกุญแจผิดๆ ถูกๆ กว่าจะสำเร็จ

ในที่สุด ชายผู้นั้นก็เข้าห้องได้...อากาศเยือกเย็นลงทุกที ผมถามอะไรเธออีกสอง-สามคำ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบนอกจากส่ายหน้า หรือไม่ก็นิ่งเงียบคล้ายไม่ได้ยินหรือไม่อยากพูด

เอาละ! อย่ายุ่งกับเธอดีกว่า เดี๋ยวใครเห็นเข้าอาจจะคิดไปในทางอกุศลก็ได้ เธอคงอยากอยู่คนเดียวเงียบๆมากกว่า...สงสัยแต่ว่า ทำไมเธอไม่หมกตัวอยู่ในห้องนะ? แทนที่จะออกมายืนร้องไห้ข้างนอกแบบนี้

ผมตัดสินใจเดินกลับห้อง...ปิดประตู ขึ้นเตียงได้ก็หลับสนิทไปตลอดคืน

เย็นวันต่อมา ผมกลับมาที่ห้องพักตามปกติ เห็นเพื่อนข้งห้องตั้งวงเหล้าที่ระเบียง มีเสียงเชื้อเชิญให้ร่วมวงด้วย ผมก็ตอบรับง่ายๆ แต่ขอตัวอาบน้ำอาบท่าก่อน ไม่ช้าก็หิ้วเหล้าออกมา...มีเพื่อนดีกว่ามีศัตรู จริงไหมครับ?

จู่ๆ ก็มีคนถามว่าเมื่อคืนออกมายืนที่ลูกกรงทำไม? ใครๆ เขากลัวว่าจะฆ่าตัวตายทั้งนั้น ผมยังไม่ทันตอบก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มอีกคนเสริมขึ้นว่า

"เดือนก่อนก็มีผู้หญิงชั้นนี้ทะเลาะกับแฟน แล้วโดดลงไปตายตรงที่คุณยืนพอดี! เขาก็กลัวกันน่ะซีว่าคุณจะคิดสั้นอีกคน!"

เวลาผ่านไป 10 กว่าปีแล้ว แต่ผมยังไม่รู้จริงๆ ครับว่าผู้หญิงที่เห็นคืนนั้น เป็นคนหรือผีกันแน่?

 

คุณวัชรา คะเท่าที่ป้าอ่านป้าคิดว่าคุณเป็นคนดีคนหนึ่งนะคะ ดังนั้นป้าขอตอบง่ายๆในความเห็นของป้า คนตายต้องการส่วนบุญจากคุณคะ ป้าเชื่อในเรื่งสมาธิกรรมฐาน สวดมนต์ แผ่เมตตาคะ และป้ายังคงทำอยู่ทุกคืนไม่ว่าดึกเพียงใด โปรดทำเถิดคะ