รอดจาก "ยาพิษ" ปาฏิหาริย์ เพราะสวดเมตตาใหญ่ ฯ

เรื่องจริงของพระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณ มหาโพธิวงศาจารย์ เจ้าอาวาสวัดพระบาทมิ่งเมือง จังหวัดแพร่ (ขณะนี้ ๒๕๕๑ : อายุ ๙๒ ปี)

เหตุการณ์ที่ ๑

เมื่อปี พ.ศ.๒๕๐๕ (ขณะนั้นอายุ ๘๒ ปี) ขณะนั้นเวลาเย็นประมาณทุ่มเศษ ๆ ได้ยินเสียงตะโกนด้วยความตกใจว่า "ตุ๊ศิลป์แตง ตุ๊ลุง" เป็นเสียงของท่านมหาเจริญ ตื้อยศ ตุ๊ปู่ถูกพระศิลป์ (บ่จ่ายอาจารย์เสริมศิลป์เฮาเน้อ) แทงด้วยมีดปลายแหลมได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องรีบไปโรงพยาบาล

เรื่องมีอยู่ว่า พระศิลป์ กับ เณรสะอาด มีเรื่องทะเลาะกันเพราะความเข้าใจผิดแต่การกระทำของพระศิลป์รุนแรงไปหน่อย ความทราบถึงปู่ตุ๊ ซึ่งเป็นเจ้าอาวาสจะต้องรับผิดชอบเมื่อพระเณรในวัดทะเลาะกันจึงได้เรียกทั้งสองฝ่ายไปสอบสวน และได้ไกล่เกลี่ยประนีประนอมกัน ตัดสินให้พระศิลป์ป็นผู้ผิดที่ใช้ของมีคมทำร้ายเณรให้ย้ายวัดอื่นก่อน เมื่อเรื่องมันสงบอีกสักระยะหนึ่งค่อยกลับมาอยู่ใหม่ พระศลิป์ก็ยอมรับ

วันรุ่งขึ้น พอถึงเลวาเย็นระมาณ ๑๙.๐๐ น. พระศิลป์ก็ได้ไปนมัสการเพื่อลาเจ้าอาวาสเมื่อกราบเสร็จก็เอามือล้วงย่าม ตุ๊ปู่ถามว่า "ทำอะไร?" พระศิลป์ก็ตอบว่า "จดหมายของตุ๊ลุง วัดหนองม่วงไข่ฝากมา" ตุ๊ปู่ของเรามิได้ระวังตัว พระศิลป์ จึงชักมีดออกมาจากย่ามแล้วจ้วงแทง เอาขณะที่ตุ๊ปู่นอนพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้โยก ด้วยสัญชาตญาณในป้องกันตัว ตุ๊ปู่จึงใช้มือปัดป้องและใช้เท้าถีบเตะ จึงทำให้ตุ๊ปู่ได้รับบาดเจ็บมีแผลเหวอะหวะตาแขนขาทั้งลำตัวไม่น้อยกว่ายี่สิบแผล แต่ที่ฉกรรจ์คือแผลที่สีข้าง ซึ่งหมอบอกว่าทะลุถึงปอด ต้องนอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล ประมาณ ๒ อาทิตย์ ก็กลับวัดได้ ส่วนนายศิลป์ ถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย ตุ๊ปู่ไม่คิดเอาเรื่องและอโหหสิกรรมให้ แต่ว่ามันเป็นคดีอาญายอมความกันไม่ได้ ศาลตัดสินจำคุก ๕ ปี ขณะที่นายศิลป์ติดคุกถูกคุมขังอยู่ที่เรือนจำ ตุ๊ปู่ก็ไปเยี่ยมถามไถ่ทุกข์สุขอยู่เสมอนี่คือ น้ำใจของผู้เมตตา ศัสตราวุธไม่สามารถทำอันตรายได้

เหตุการณ์ที่ ๒

เมื่อปี พ.ศ.๒๕๔๕ (ขณะนั้นอายุ ๘๖ ปี) วันนั้นมีการถ่ายทอดกีฬา ขณะที่ชมการถ่ายทอด ตุ๊ปู่เกิดกระหายขึ้นมาจึงบอกเด็กเอาน้ำตาลสดที่แช่อยู่ในตู้เย็นมาให้ เมื่อเด็กนำมาถวาย ตุ๊ปู่ประมาท ขาดสติมิได้ปฎิสังขาโยฯ ก่อนฉัน เพราะกลิ่นและรสมันไม่ใช่ แต่ก็สายเสียแล้ว มารู้ทีหลังมันคือ น้ำยาประสานพลาสติก คนขับรถซื้อมาให้พ่อใช้อัดกรอบพระ บังเอิญมาสับกันตอนที่เก็บออกจากรถ เด็กเข้าใจว่าเป็นน้ำตาลสดจึงเก็บเข้าไปไนตู้เย็น

ผลของการดื่มสารพิษที่ร้ายแรง อีกสักครู่ก็มีอาการซึมเหมือนจะหมดสติ

หลวงปู่ "เอาอะไรมาให้ให้ฉันดื่ม .. " พูดเสร็จก็ล้มตึงลง

ลูกศิษย์นำส่งไปโรงพยาบาลโดยมีนายประสงค์ สันป่าแกว ไวยาวัจกร เป็นคนขับรถไปส่งโรงพยาบาลจังหวัดแพร่พร้อมมิตร (แพร่รามในปัจจุบัน) คุณหมอทำการปฐมพยาบาลด้วยการล้างท้องในเบื้องต้น และวันต่อมาจึงได้ส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลราชวิถี กรุงเทพมหานคร

ปาฏิหาริย์มีจริง จากการตรวจของหมอบอกว่าในกระเพาะและลำใส้ไม่เป็นอันตราย ขั้นรุนแรง แปลกส่วนที่ตุ๊ปู่ถ่ายออกมาทางทวารหนัก บริเวณปากทวารหนักที่ถูกสารพิษขับออกมาแปดเปื้อนนั้น จะมีอาการถลอดกเป็นแผลคล้ายถูกน้ำร้อนลวก ต้องนอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนจึงกลับวัดได้

ท่านผู้อ่านที่เคารพ น้ำสารพิษที่ใช้ประสานพลาสติคอัดกรอบพระเพื่อให้ติดกัน คิดดูเถอะขนาดพลาสติกยงละลายติดกัน แตนี้คนเราดื่มเข้าไปแล้วลำใส้ของตุ๊ปู่มิได้สร้างด้วยเหล็กกล้าหรือหิน แต่ก็ไม่มีการเน่าเปื่อยผุพังไม่เป็นอันตรายร้ายแรง แต่ที่ทางทวารหนักที่ถ่ายออกมากลับเป็นแผลเปื่อยปอกเปิกเหมือนถูกน้ำร้อนลวก ไม่เรียกว่าปาฏิหาริย์ แล้วจะให้พูดว่าอย่างไร คงจะเป็น ๑ ใน ๑๐๐ หรือ ๑ ใน ๑,๐๐๐

ข้อนี้ทำให้คิดถึงอานิสงส์ของการแผ่เมตตา เพราะหลวงปู่บอกว่าตุ๊ปู่ท่องส่วนหนึ่งของคาถาเมตตาใหญ่ตั้งแต่เป็นเณร คือ


(๑) สุขัง สุปะติ
ย่อมหลับเป็นสุข

(๒) สุขัง ปะฏิพุชฌะติ
ย่อมตื่นเป็นสุข

(๓) นะ ปาปะกัง สุปินัง ปัสสะติ
ย่อมไม่ฝันลามก

(๔) มะนุสสานัง ปิโย โหติ
ย่อมเป็นที่รักแห่งมนุษย์ทั้งหลาย

(๕) อะมะนุสสานัง ปิโย โหติ
ย่อมเป็นที่รักแห่งอมนุษย์ทั้งหลาย

(๖) เทวะตา รักขันติ
เทวดาทั้งหลายย่อมรักษา

(๗) นาสสะ อัคคิ วา วิสัง วา สัตถัง วา กะมะติ
ไฟ ยาพิษ หรือศาสตราย่อมไม่กล้ำกรายได้

(๘) ตุวะฏัง จิตตัง สะมาธิยะติ
จิตย่อมตั้งมั่นโดยเร็ว

(๙) มุขะวัณโณ วิปะสี ทะติ
สีหน้าย่อมผ่องใส

(๑๐) อะสัมมุฬโห กาลัง กะโรติ
เป็นผู้ไม่หลงใหลทำกาละ

(๑๑) อุตตะริง อัปปะฏิวิชฌันโต พรัหมะโลกูปะโค โหติฯ
เมื่อไม่แทงตลอดคุณอันยิ่ง ย่อมเป็นผู้เข้าถึงพรหมโลก



อานิสงส์การแผ่เมตตาในข้อที่ ๗ "ไฟ ยาพิษ หรือศาสตรา ย่อมไม่กล้ำกลาย" นั้น แสดงถึงอานุภาพของบทสวดมนต์เมตตาใหญ่ และบารมีของตุ๊ปู่เองด้วยที่รอดจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ได้ ตุ๊ปู่บอกว่าสวด ๑๑ ข้อนี้มาตั้งแต่เป็นเณร ตุ๊ปู่สวด ๑๑ ข้อ ยังมีอานุภาพเพียงนี้ ถ้าสวดเต็มบทจะขนาดไหนอ๊ะเนี่ย

ตุ๊ปู่บอกว่าใครไม่เจื้อ ก็มาถามได้ที่วัดจ๊ะ ...