พระไตรปิฏก เล่มที่เจ็ด

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width=624 border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center>พระสุตตันตปิฎก

เล่ม๗

สังยุตตนิกายสคาถวรรค

ขอนอบน้อมแด่

พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

เทวตาสังยุต

นฬวรรคที่

โอฆตรณสูตรที่๑

[๑] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้
สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน
อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี
เขตพระนครสาวัตถีครั้งนั้นแล

เมื่อปฐมยามล่วงไปแล้วเทวดาองค์หนึ่งมีวรรณงาม
ยังพระวิหารเชตวันทั้งสิ้นให้สว่าง
เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับครั้นแล้ว
ถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาคแล้วได้ยืนอยู่ณที่ควรส่วนข้างหนึ่งฯ

[๒] เทวดานั้นยืนอยู่ณที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้ว
ได้กราบทูลคำนี้กะพระผู้มีพระภาค

ว่าข้าแต่พระองค์ผู้ไม่มีทุกข์
ข้าพระองค์ขอทูลถาม พระองค์ข้ามโอฆะได้อย่างไรฯ
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ท่านผู้มีอายุ เราไม่พักอยู่ ไม่เพียรอยู่ ข้ามโอฆะได้แล้วฯ

ท. ข้าแต่พระองค์ผู้ไม่มีทุกข์ก็พระองค์ไม่พักไม่เพียร ข้ามโอฆะได้อย่างไรเล่าฯ


</TD></TR></TBODY></TABLE>
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า
ท่านผู้มีอายุเมื่อใดเรายังพักอยู่เมื่อนั้นเรายังจมอยู่โดยแท้เมื่อใดเรา
ยังเพียรอยู่เมื่อนั้นเรายังลอยอยู่โดยแท้ท่านผู้มีอายุเราไม่พักเราไม่เพียรข้ามโอฆะได้แล้ว
อย่างนี้แลฯ

เทวดานั้นกล่าวคาถานี้ว่า
นานหนอข้าพเจ้าจึงจะเห็นขีณาสวพราหมณ์ผู้ดับรอบแล้วไม่พักอยู่
ไม่เพียรอยู่ข้ามตัณหาเป็นเครื่องเกาะเกี่ยวในโลกฯ

[๓] เทวดานั้นกล่าวคำนี้แล้วพระศาสดาทรงอนุโมทนาครั้งนั้นแลเทวดานั้นดำริ
ว่าพระศาสดาทรงอนุโมทนาคำของเราจึงถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาคทำประทักษิณแล้วก็หายไป ณ ที่นั้นแลฯ

[music]http://palungjit.org/attachments/a.317614/[/music]

 

ขอโมทนากับน้องกิ๊บด้วยนะคะ
เสียงใส เสียงเย็น เสียงดีค่ะ

กัลชณิกานติ์ ธีรสุชานันท์
รัก.

 

thank