ผีบังตา

ถ้าจะนับถึงตอนนี้ก็บรรจบครบปีพอดีเลยค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนส่งท้ายปีเก่า 2547 ต้อนรับปีใหม่ 2548

คุณคงจำได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่แสนเศร้าเพราะเกิดสึนามิ พวกเราเศร้าจนแทบไม่นึกสนุกกับปีใหม่กันเลย แต่ทำยังไงได้ล่ะคะ ในเมื่อมันเป็นภัยธรรมชาติแสนโหดร้ายที่พวกเราไม่เคยประสบมาก่อน

เรา-คือพิมกับเพื่อนๆ ที่มหาวิทยาลัย ขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ว่า สอบกลางภาคเสร็จปลายเดือนธันวาคมแล้ว จะไปเคานต์ดาวน์ที่ชายหาดหัวหิน ท่ามกลางเสียงคลื่นและแสงพลุที่จะพุ่งขึ้นไป แตกเป็นดอกไม้ไฟระยิบระยับหลากสีตลอดแนวหาดทราย

พวกเราเตรียมการมาสองเดือนเต็มๆ ทั้งจองโรงแรม จองรถตู้ เราก็เลยเลื่อนไม่ได้ค่ะ

ขณะที่ฝั่งอันดามันถูกสึนามิกระหน่ำ หาดทางด้านอ่าวไทยแม้จะขวัญเสียก็ยังสงบ ตลอดเวลาสอง-สามวันเรานั่งติดตามข่าวทางทีวี...ดูไปก็ร้องไห้ไป!

เวลาไปเที่ยวด้วยกันกลุ่มใหญ่ 7-8 คนแบบนี้ ถึงอย่างไรก็อดไม่ได้ที่จะคุยกันถึงเรื่องต่างๆ โดยเฉพาะเรื่องผีๆ

ขนาดขากลับนั่งรถตู้มาเรายังไม่ยอมหลับกันเลยค่ะ

ต่างคนต่างก็มีเรื่องผีมาเล่าอย่างเมามัน เล่นเอาคนขับรถตู้พลอยสนุก คุยถึงเรื่องที่เขาเจอมาให้เราฟัง ส่วนใหญ่ก็เป็นภูตผีที่เขาเจอบนท้องถนนยามวิกาล

เอ...เราก็กำลังแล่นอยู่บนถนนยามวิกาลเหมือนกันนี่นา ตอนนั้นเราถึงแม่กลองแล้วละ ดูนาฬิกาเป็นเวลาราวสองทุ่มกว่าๆ นี่ละนะ...อยากมัวไปอร่อยกับอาหารที่เขาย้อยชวนชิมซะเพลิน พิมดื่มน้ำอ้อยเข้าไปตั้งสามแก้วแน่ะ

ลืมไปว่าอย่าดื่มน้ำมากเวลาเดินทางไกล!

พวกเพื่อนๆ ผู้ชาย 3 คนที่เราหลอกมาให้เป็นบอดี้การ์ด ก็ดื่มเบียร์กันตามประสาหนุ่ม...เราเองก็อยากเข้าห้องน้ำ แต่เกรงใจคนขับเลยอุบไว้ก่อน พยายามกลั้นไว้แต่แล้วก็ไม่ไหวแล้วค่ะ!

พิมนี่ละเป็นคนร้องบอกให้เขาช่วยแวะปั๊มน้ำมันหน่อย มันจะล้นออกมาทางปากอยู่เดี๋ยวนี้ แล้ว! พวกเพื่อนๆ ร้องกันตะเบ็งเซ็งแซ่ว่าปวดเหมือนกัน

คนขับรถพลอยหัวเราะแฮะๆ แล้วบอกว่า...ผมก็ปวด!

รถตู้เลี้ยวขวับเข้าปั๊มข้างทาง พวกเรามองหาห้องน้ำเป็นเป้าหมายสำคัญ ปกติเราเข้าปั๊มเจ็ทนะคะ แต่อันนี้ปั๊มอะไรก็ไม่รู้ เห็นมีซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ อยู่ด้วย และนั่น...ห้องน้ำ!

แต่ทำไมมันมืดจังแฮะ?

ไม่รู้ละ เปิดประตูได้พวกเราก็พุ่งตัวเข้าสู่จุดหมายกันราวกับนักวิ่งแข่ง

ห้องน้ำนี้มืดสนิท แต่นอกนั้นก็ดูปกติดี ไม่ชำรุดทรุดโทรม น้ำก็ยังเต็มอ่างที่อยู่ข้างๆ ขันก็ยังมีให้ตักราด ขาดแต่แสงไฟ เราต้องอาศัยแสงสว่างที่มาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างๆ พิมวิ่งผลุบเข้าห้องน้ำห้องแรกเลย ไม่รอเพื่อนทั้งนั้น

...นั่งปลดปล่อยอย่างสบายใจ ไม่กลัวความมืดรอบตัวสักนิด และไม่ฉุกใจสงสัยเสียงเพื่อนๆ ที่วิ่งตึงๆ ออกจากห้องน้ำไปทีละคนสองคน...พวกหล่อนไม่ร้องกรี๊ดกร๊าดอะไรสักแอะเลยนี่คะ

ดูเหมือนพวกหล่อนจะวิ่งออกไปกันหมด แต่ยังมีใครบางคนอยู่ห้องติดๆ กันนี่เอง เล่นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนกวนขันในอ่างซีเมนต์ให้มันดังกร๊องแกร๊งๆ อยู่นั่นแหละ

พิมตัวเบา เสร็จธุระส่วนตัวแล้วก็ตักน้ำราด แต่เสียงกวนขันก็ยังไม่หยุด!

ทันใดนั้น พิมได้ยินมุกกับแอ๋วมาร้องเรียกอย่างร้อนรน พิมเดินออกมาอย่างปกติ ทำท่าจะล้างมือ แต่มุกกับแอ๋วยืนเกาะกันแน่นเป็นปาท่องโก๋ หน้าตาใกล้จะร้องไห้เต็มแก่ กวักมือเรียกยิกๆ พิมชักเสียวสันหลังก็เลยรีบดินออกไป

มุกกับแอ๋วฉุดมือไปสู่แสงสว่างหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ต เพื่อนๆ ยืนหน้าตื่นกันเป็นแถว รวมทั้งคนขายที่เป็นเด็กหนุ่มเด็กสาวอีก 2-3 คน

มุกบอกว่า ห้องน้ำที่เราเข้าไปกันน่ะเขาเลิกใช้แล้ว แต่มีห้องน้ำใหม่อยู่ทางโน้น...อ้าว? พิมร้องพลางมองตามมือเธอ...ปัดโธ่! พวกเราเลี้ยวมาผิดทาง ถ้าเลี้ยวขวาก็เจอห้องน้ำใหม่สว่างไสว สบายไปแล้ว...

นี่ดันเลี้ยวซ้ายเลยเจอห้องน้ำมืดตึ๊ดตื๋อ เยือกเย็นกว่าข้างนอกด้วยซ้ำ แถมมีบรรยากาศแปลกๆ น่ากลัว

ไม่แปลกได้ยังไงล่ะคะเด็กขายของแอบบอกเราว่าห้องน้ำนี้มีผีสิง! เป็นผีผู้หญิงที่ถูกฆ่าหมกส้วม ห้องน้ำห้องที่สองถัดจากห้องแรกนั่นเอง

ตายจริง! พิมเข้าห้องแรก...ถ้างั้น ห้องที่เธอตายก็คือห้องติดๆ กัน ที่มีเสียงแกว่งขันดังขึ้นๆ น่ะซีคะ?

เพื่อนๆ บอกว่า พอเข้าไปผ่านห้องที่สอง ก็เห็นผู้หญิงนั่งเอามือกวนขันอยู่ เป็นผู้หญิงผมยาว เปียกโชกทั้งตัว ท่าทางน่ากลัวมากเลยวิ่งหนีกันหมด

นึกแล้วเสียววูบๆ สันหลังเย็นวาบๆ...พิมนั่งชิ้งฉ่องโดยมีผีแกว่งขันอยู่ห้องข้างๆ ค่ะ! บรื๋อส์...

เด็กขายของบอกว่าเจอมาหลายรายแล้ว!

ที่แปลกมากๆ ที่คนที่แวะมาเข้าห้องน้ำปั๊มนี้ มักถูกบังตาไม่ให้เห็นห้องน้ำใหม่ทางด้านโน้น ทั้งๆ ที่มันสว่างโร่

พิมเข่าอ่อนกลับขึ้นรถ คิดว่าพรุ่งนี้ต้องใส่บาตรกรวดน้ำให้เธอ

แปลกนะคะคนเรา พอเจอเข้าจริงๆ ทุกคนหุบปากเงียบ ซึมไปหมด ยกเว้นคนรถคนเดียวที่บอกเสียงเรียบๆ ว่า...ผมบอกแล้วว่าผีมีจริง!

 

ขออนุโมทนา
........
ตอนนี้ ได้แต่บอกตนเองว่าคงไม่ไป ภูเก็ตแน่นอน
เพราะเป็นคน ที่ผี ชอบมาคุยด้วย