ปีศาจวัดเสมียนฯ

คอลัมน์ ขนหัวลุก

ใบหนาด

"ลุงชาย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากร้านชำโต้รุ่ง

ผมอยู่แถวประชานิเวศน์ หลังวัดเสมียนนารี กทม.นี่เองครับ เมื่อราวๆสัก 2-3 ปีก่อนมีใครๆ ชอบมาถามผมเรื่อยว่า "ผีสองนาง" นี่มีจริงหรือเปล่า? เพราะเคยฟังวิทยุกับดูรายการชั่วโมงพิศวงของดีเจ.ป๋องมาก่อน

ทำไมถึงเรียกว่าผีสองนาง?

สาเหตุก็เพราะมีข่าวว่าแท็กซี่รับสองสาวมาจากถนนรัชดาฯ ให้มาส่งที่หน้าวัดเสมียนฯ ตอนดึก แล้วก็หายไปดื้อๆ เมื่อถึงจุดหมายน่ะซี เล่นเอาขนหัวลุกจนแทบขับรถไม่เป็นไปตามๆ กัน

ไม่ใช่แค่รายสองรายนะครับ แต่ว่าเจอเข้าหลายราย บางรายบอกว่าพอจอดรถปุ๊บก็มายืนส่งเงินให้ข้างๆ รถแล้ว หมูหมาหอนกันโจ๋เชียว

บางคนขับรถผ่านมายามดึกก็เจอผู้หญิงสองคนนั่งร้องไห้อยู่บนทางรถไฟ!

มีเรื่องเล่ากันเป็นตุเป็นตะว่า ผู้หญิงสองคนโดนรถไฟทับตายแถวนั้นเอง แขนขาขาดกระเด็น เลือดสาดกระจายน่าสยดสยองสิ้นดี...ไม่รู้ว่าจงใจฆ่าตัวตายหรือเป็นอุบัติเหตุกันแน่?

ผมบอกไปตามตรงว่า ก็เคยได้ยินคล้ายๆ กันน่ะแหละ แต่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าจริงเท็จยังไง? ตัวเองทำงานดึกๆ ดื่นๆ ทุกคืนยังไม่เคยประสบเหตุการณ์ที่เขาร่ำลือกันเลย...อ้อ! ไม่อยากจะเจอด้วยนะครับ พับผ่าเถอะเอ้า!

ลืมเล่าไปว่าที่ผมอยู่ดึกๆ บางคืนก็รุ่งเช้าน่ะ เพราะผมมีร้านชำเล็กๆ อยู่ใกล้สะพานข้ามคลองเปรมหลังวัดน่ะซี!

เราอยู่กันสองคนตายายตั้งสิบกว่าปีแล้วครับ!

ตึกแถวเล็กๆ มีสินค้าแทบทุกชนิดที่ร้านสะดวกซื้อเขามีขายกัน ไม่ต้องจาระไนก็คงนึกภาพออกหรอกน่า แต่ร้านผมเหนือกว่าตรงที่เปิดขายอาหารตามสั่งอีกด้วย ไม่ว่ากับแกล้ม ข้าวผัด หรือข้าวราดหน้ากะเพรา ก๋วยเตี๋ยวราดหน้ากับผัดซีอิ๊วก็มี

ตอนแรกเปิดเป็นคาเฟ่ก็ไม่ไหว ทำคาราโอเกะก็ไม่ขึ้น เพราะคนชอบไปเที่ยวทางใกล้คลองประปากันหมด พวกเด็กๆ ก็คุมยาก ผมเลยตัดสินใจทำร้านชำกับอาหารตามสั่ง...อยู่กันสองคนตายาย ไม่มีลูกจ้างลูกออนให้ยุ่งยาก

อ๋อ...พวกลูกเต้าของเราเขาเติบโตไปมีครอบครัวกันหมดแล้ว นานๆ ก็พาลูกเต้ามาเยี่ยมที ไม่มีปัญหาอะไร

เมียผมขายของตอนกลางวัน ส่วนผมมารับช่วงตอนหัวค่ำไปยันตี 3 ตี 4 บางคืนก็รุ่งเช้า เมียลงมารับหน้าที่ต่อ ผมก็ผัดซีอิ๊วเส้นใหญ่ใส่หมูกิน ก่อนจะขึ้นชั้นบนอาบน้ำเข้านอนแทบทั้งวัน

ตอนเย็นๆ ค่ำๆ ก็มีคนจะไปรถทัวร์ฝั่งตรงข้ามมาสั่งเหล้าเบียร์อุ่นเครื่อง ส่วนมากจะนั่งโต๊ะที่ระเบียงแคบๆ หน้าร้าน

ตอนดึกๆ มีคนในหมู่บ้านมาซื้อบุหรี่ เหล้า กับแกล้ม ไปยันยากันยุง

สมัยก่อนผู้คนคึกคักน่าดู พวกหนุ่มๆ สาวๆ จากหมู่บ้านริมคลองเปรม หลังวัดน่ะมีเป็นร้อย เคยมาทำงานร้านผมก็มี ออกไปทำงานที่อื่นก็มี หลายๆ คนเคยเห็นตั้งแต่เด็กจนโต มีผัวมีเมีย จนกระทั่งมีลูกเต้าก็หลายคน

ใต้สะพานนั่นเขาทำเป็นห้องเช่ากันราวสิบห้องได้ มีคนทำอาชีพปลาทูนึ่ง ควันโขมงเชียว เขาไปซื้อปลาทูจากสะพานปลาโน่น แล้วมาควักไส้พุงออก ใช้ฟืนที่ซื้อจากซาเล้งมาเป็นไฟนึ่งปลาทูในถังน้ำมันตัดครั้ง เสร็จสรรพก็เอาไปขายตลาดวงศ์สว่างบางโพ ได้กำไรพอเลี้ยงครอบครัวได้

เรื่องไส้พุงปลาไม่ต้องห่วงครับ เพราะมีแม่ค้ามารับไปทำไตปลาทุกวัน

ถ้าจะพูดถึงผีดุ รับรองว่าแถวนี้ไม่เป็นรองใครก็แล้วกัน

ไหนจะใกล้วัดที่มีเผาศพทุกวัน ไหนจะรถไฟทับคนตาย ไหนจะเกิดอุบัติเหตุรถชนกัน สิงห์มอเตอร์ไซค์ซิ่งจนชนกันวินาศสันตะโร...ปะเหมาะคอเหล้าที่ตั้งวงใกล้ๆ ทางรถไฟเกิดทะเลาะกัน ควักมีดมาจ้วงอกเพื่อนดื้อๆ ก็ยังมี

ชุมทางผีดุละครับ ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ เดี๋ยวจะวิ่งปอดอ้า ตับแลบจริงๆ เอ้า!

คืนเกิดเหตุขนหัวลุก ราวตี 3 เศษ ผมเพิ่งได้นั่งพักเหนื่อย เพราะมีลูกค้าเข้าออกแทบไม่ขาดระยะ เดี๋ยวซื้อบุหรี่ ไฟแช็ก เหล้า โซดา น้ำแข็ง พวกข้าวเกรียบกุ้งกับมันฝรั่งทอดกรอบเป็นถุงๆ ขายดีเป็นพิเศษ

เดี๋ยวมาซื้อสบู่ ยาสีฟัน แชมพู ครีมทาหน้าขาว...อ้าว? นั่นยายอ๋อยมาซื้อผ้าอนามัยกับโยเกิร์ตสองขวด

พอลูกค้าซาได้นั่งพัก ว่าจะทำผัดซีอิ๊วหมูของโปรดกินซะหน่อย ตาเบี้ยวขาประจำกับเพื่อนๆ อีกสามคนเข้ามานั่งที่ระเบียบ สั่งโขงแบนใหญ่กับน้ำแข็ง โซดาไม่ต้อง เป็นของเสาะท้อง...ว่างั้น!

คราวนี้ลูกค้าคนอื่นๆ หายจ้อยเลย แต่ก็ดีเหมือนกัน ผมได้โอกาสผัดซีอิ๊วหมูเส้นใหญ่กินได้ตามใจชอบ...ใส่หมูเยอะๆ ผมซื้อจากห้างที่เขาขายลดราคาตั้งกิโลละสิบกว่าบาท เพราะถึงวันหมดอายุแต่เราซื้อมาใส่ตู้เย็นรับรองว่าอยู่ได้ 2-3 วันแน่ๆ

กำลังผัดฉ่าๆ กลิ่นหอมเตะจมูก ตาเบี้ยวดันร้องสั่งโขงอีกแบน ผมบอกรอเดี๋ยว...รีบตักผัดซีอิ๊วใส่จาน คะน้าผสมกะหล่ำปลีนิดหน่อย...อร่อยอย่าบอกใคร

ตอนที่ยกเหล้ากับน้ำแข็งไปให้ เพิ่งสังเกตว่าคนที่นั่งข้างๆ ตาเบี้ยวคุ้นหน้าแต่ยังนึกไม่ออก...พอจะวางเหล้าเท่านั้นแหละ อีกสองคนที่หันหลังให้เงยหน้าขึ้นมอง...ทั้งเหล้าทั้งน้ำแข็งหลุดมือผมแตกกระจาย

ไอ้สอง-สามคนนี่มันซิ่งมอเตอร์ไซค์ตายไปหลายเดือนแล้วนี่นา...ตาเบี้ยวดันผ่าพาผีมากินเหล้าร้านผมดื้อๆ

ผงะหน้าชนผนัง ร้องเฮ้ยๆๆ ชายทั้งสี่เงยหน้าหัวเราะเสียงแหบโหย ก่อนจะจางหายไปต่อหน้า...ผมปิดร้านโครมครามทันใด รุ่งเช้าถึงมารู้ว่าตาเบี้ยวเมาตกน้ำตายตั้งแต่ตอนบ่าย หน็อย! พอตกดึกดันยกโขยงปีศาจมาเยี่ยมผมเฉยเลย!