บ้านผี

บ้านของดิฉันอยู่ในซอยแถวบางซื่อนี่เองค่ะ เป็นบ้านที่คุณพ่อสร้างมาตั้งแต่เมื่อสี่สิบกว่าปีก่อน ดิฉันซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียว ก็แทบจะเรียกได้ว่าเกิดที่นี่ เติบโตมาในบ้านนี้ จนแต่งงาน สามีก็มาอยู่ด้วย ทุกวันนี้ลูกสาวสองคนของดิฉันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยไปแล้วทั้งคู่ พวกเราก็ยังไม่ได้โยกย้ายไปไหน ดิฉันผูกพันกับบ้านนี้มาก

บ้านนี้ไม่มีผีหรอกค่ะ บ้านร้างๆ นี่ต่างหาก รั้วเดียวกับดิฉันเลยเชียวละ!

เมื่อก่อนบ้านเลขที่ 3131 นี้ เป็นบ้านของคุณอนงค์ ดิฉันเรียกเธอว่าคุณน้า น้าอนงค์ไม่ได้แต่งงาน แต่ก็มีลูกสาวคนหนึ่ง อายุอ่อนกว่าดิฉันสิบกว่าปี เรื่องแบบนี้ในสมัยนั้นเป็นเรื่องน่าอับอาย พูดง่ายๆ ว่าน้าอนงค์ตั้งท้องมาโดยหาสามีเป็นตัวเป็นตนไม่ได้ แล้วแป๋วที่เป็นลูกสาวเธอก็มีปมด้อยว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ

ที่น่าเสียใจที่สุดคือน้าอนงค์ตอกย้ำความผิดของตนเองอยู่เสมอ จากคนที่น่ารักร่าเริงก็กลับเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร อยู่บ้านมืดทึม รกเรื้อ และในที่สุดเธอก็ตายในบ้านนี้ บ้านที่อยู่ลำพังกับลูกสาวนี่แหละ

แป๋วที่น่าสงสารมีชะตาชีวิตไม่ผิดจากแม่ ราวกับประวัติศาสตร์ซ้ำรอย! ความจริงแป๋วมีผู้ชายมาอยู่ด้วย ดิฉับแทบไม่เห็นหน้าเห็นตาเขาคนนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่เห็นว่าเขาอยู่ในบ้าน และแป๋วก็หุงหาอาหาร ทำงานบ้าน ขณะเดียวกันก็ออกไปทำงานบริษัทด้วย เธอเหนื่อยน่าดู ผอมแห้งเชียว เวลาเปิดหน้าต่างมาเจอหน้าดิฉันก็จะยิ้มพยักทักทายแบบเศร้าๆ เนือยๆ ผมบางๆ ของเธอยาวรุ่ยร่าย แต่เธอชอบเขียนขอบตาดำปี๋ ทาปากสีแดงแซ้ด ใส่เสื้อผ้าสีดำๆ มองๆ แล้วน่ากลัวไม่หยอก

เรื่องเศร้าเกิดขึ้นเมื่อราวสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นลูกๆ ของดิฉันยังเล็กๆ อยู่เลย คิดแล้วสะท้อนใจนะคะ บ้านเรารั้วเดียวกันแต่ความเป็นอยู่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน!

ดิฉันมีครอบครัวที่อบอุ่น คุณพ่อคุณแม่ยังอยู่ครบ ได้แต่งงานมีสามีและลูกๆ ที่น่ารักสดใส ขณะที่แป๋วเหลือตัวคนเดียว ผู้ชายของเธอก็ดูเป็นคนไม่น่าคบ

อย่างไรก็ตาม แป๋วก็ตั้งครรภ์มีลูกชายกับลูกสาว แต่ชีวิตไม่ดีขึ้นเลย ดิฉันได้ยินเสียงทะเลาะ ตบตี ลูกๆ ร้องไห้กระจองอแง และแล้วผู้ชายคนนั้นก็จากไป ไม่กลับมาอีกเลย

วันหนึ่ง แป๋วจับลูกๆ กรอกยาพิษ เมื่อลูกๆ ตายเธอก็กินยาฆ่าตัวตายตาม บ้านหลังนี้ปิดตายอยู่หลายปีทีเดียว แต่เมื่อห้าปีก่อนญาติของแป๋วจัดการขายบ้านให้สามีภรรยาคู่หนึ่ง บ้านไม้เก่าถูกรื้อทิ้งแล้วปลูกใหม่สวยงาม เห็นแล้วโล่งอกว่าความหดหู่จบสิ้นลงเสียที ต้นไม้ดอกไม้ที่เอามาลงดินงามสะพรั่ง เปรียบเหมือนการเริ่มต้นชีวิตใหม่

คุณแพรว เจ้าของบ้านใหม่ อายุสามสิบกว่าๆ เองค่ะ สวยและเคยทำงานธนาคาร แต่พอมีน้องพิมเธอก็ลาออกจากงาน มาเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกอย่างดิฉัน

วันที่เข้ามาอยู่ ดิฉันทำขนมไปต้อนรับ เราก็เลยเป็นเพื่อนบ้านที่ดีกันมาตลอด คุณแพรวเป็นคนร่าเริง ช่างคุย น้องพิมก็น่ารักมาก อายุเพิ่ง 2 ขวบ ดิฉันกับคุณแพรวชอบทำขนมด้วยกันบ่อยๆ เรารักกันเหมือนพี่น้อง

แต่เมื่อเวลาผ่านไปราวสองปี คุณแพรวเริ่มเปลี่ยนแปลง เธอเหงาหงอยโดยไม่มีสาเหตุ ทั้งๆ คุณสิโรตน์ สามี ก็ออกดี๊ดีนะคะ

ที่น่าใจหายคือ คุณแพรวเริ่มมีลักษณะเหมือนแป๋วมากขึ้นๆ เธอเขียนขอบตาดำ ทาปากแดงแซ้ด และใส่เสื้อดำเข็มตลอด ที่สำคัญเธอหงุดหงิดและมีอาการเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า

บางวันดิฉันตกใจ นึกว่าเห็นผีของแป๋วเปิดหน้าต่างออกมาทักทาย คุณสิโรตน์ก็กลุ้มใจ

ทีแรกบ้านดิฉันไม่กล้าพูดอะไร แต่หนักๆ เข้าก็ไม่ไหวแล้วค่ะ กลัวจังเลยว่าจะมีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นอีก ดิฉันกับคุณแม่ตัดสินใจเล่าเรื่องแป๋วให้คุณสิโรตน์ฟัง คุณสิโรตน์ซึ่งไม่น่าจะเชื่อเรื่องผีๆ สางๆ กลับยอมฟัง เรา ทำบุญบ้านและทำบุญให้แป๋ว

คุณแพรวย้ายไปอยู่บ้านพ่อแม่ของเธอระยะหนึ่ง ทางนี้ก็หาพระหาอาจารย์มาทำพิธี

ดิฉันช่วยพวกเขาจัดบ้านช่องใหม่ จัดงานเลี้ยงสังสรรค์ เพื่อขจัดความเศร้าหมองออกไป ทำอยู่เป็นปีทุกสิ่งก็ดีขึ้น

วันนี้คุณแพรวกับน้องพิมกลับมาอยู่ตามเดิม และรับรู้ปัญหา เธอยังเล่าว่าตอนนั้นรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

ผีสิงหรือคะ? ดิฉันไม่แน่ใจ มันอาจเป็นพลังหดหู่อย่างรุนแรงและความตายที่น่าเศร้าก็ได้

ตอนนี้พลังนั้นสลายไปแล้ว เรื่องแบบนี้น่าคิดและน่ากลัวไม่น้อยเลยเขียนเล่ามา เผื่อใครเจอปัญหาแบบนี้จะได้แก้ไขทันค่ะ