เรื่องเด่น แนะนำตะกรุด7นิ้วสายชัยนาท หลวงพ่อโม เทพเจ้าแห่งห้วยกรด

เยี่ยมเลยครับ ขอขอบคุณมากสำหรับข้อมูลครับคุณอุตตโม

 

........เรื่องที่มีการทดสอบยิงตะกรุดของ"หลวงพ่อพิธ วัดฆะมัง

(ตะกรุดคู่ชีวิต)"....ผมไม่เคยทราบมาก่อนเลยครับ....

........ก็เพิ่งได้อ่านจากกระทู้นี้นี่เอง...และก็เชื่อว่า..คนที่ลอง

ต้องจุดธูปขอขมาต่อหลวงพ่อ..ครูบาอาจารย์และเทวดาที่รักษา

ตะกรุดอย่างแน่นอนครับ....เพราะผมคิดว่า..คนที่ลองยิงจะต้อง

รู้กฎหรือประเพณีของการทดลองอย่างนี้....ซึ่งจะต้องขอขมา

ทุกครั้งที่ทดลอง

........ท่านมหาวิชโย..กล่าวมาในกระทู้นี้ "เป็นคุณแก่ผู้อ่านที

เดียวครับ"......อนุโมทนาด้วยครับ.....

 

ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆๆครับ

 

...................."ตะกรุดโทนฝาบาตร"..เจ้าของเดิม คือ "พระเอกลิเก"...........

....................ก็ขอเล่าเรื่องที่ไปพบเจ้าของตะกรุดโดยบังเอิญ.....เมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม

2551 วันนั้นผมตั้งใจไปหาหลวงพ่อตี๋ที่เขาเขียว...ที่ไปทางบึงฉวาก..ปรากฎว่า ไม่พบ..

หลวงพ่อย้ายวัดไปอยู่ในสุพรรณบุรี....

....................ผมเลยขับรถวนรอบเขา..ดูทิวทัศน์ไปเรื่อย ๆ..ก็ไปพบสองผัวเมียคู่หนึ่ง เมีย

ขับรถซาเล้งให้ผัวที่ตาบอดนั่ง...พร้อมกับ..เครื่องรางของขลังอยู่ที่ตัวซาเล้ง.....

....................ผมจอดถามหาหลวงพ่อตี๋..จึงทราบว่าย้ายวัด...แกนำพระหลวงพ่อมุ่ย วัด

ดอนไร่..มาให้ผมดู..เพื่อขอให้บูชา...ผมก็ไม่สนใจ...แต่ก็ดูวัตถุมงคลไปเรื่อย ๆ คิดว่า..จะ

ไม่บูชาอะไรเลย......

....................จนลุงคนตาบอด..แกคลำตะกรุดมาให้ผมดู 2 ดอก ดอกหนึ่งเป็นของหลวง

พ่อตัด วัดชายนา...อีกดอกหนึ่งเป็นของหลวงพ่อโม ห้วยกรด.....

....................พอรู้ว่าเป็นของหลวงพ่อโม......ผมก็ตรวจสอบดูพอเห็นเค้าความเป็นจริง

ลาง ๆ...เลยถามแกว่า...ไปได้ตะกรุดดอกนี้มาอย่างไร

....................แกบอกว่า "ผมเป็นพระเอกลิเก..ชื่อ "ดาวเรือง ศิษย์หอมหวล" ไปเล่นลิเก

ที่ห้วยกรด...รู้จักกิตติศัพท์หลวงพ่อโมมานาน..จึงไปกราบและขอตะกรุดท่าน (ขอจาก

ท่าน)...หลวงพ่อโมก็เลยให้มาแล้ว บอกคาถาและวิธีใช้..คือ ถ้าจะสู้ให้รูดตะกรุดไว้ข้าง

หน้า...ถ้าจะหนีให้ไว้ข้างหลัง...เข้าหาเจ้ารูดไว้ข้างขวา...เข้าหาผู้หญิงไว้ด้านซ้าย....แล้ว

แกก็บอกคาถาที่หลวงพ่อโมให้..ให้ฟัง..ที่ผมไม่เคยได้ยินที่ไหนเลย..แม้แต่จากปากของคน

ห้วยกรด คือ "พุทโธ โม จิตตัง ธัมโม โม จิตตัง สังโฆ โม จิตตัง มานีมะมะ โตมิหัง"

....................แสดงให้เห็นการประสิทธิประสาท...ตะกรุดดอกนี้ให้แก่ลุงดาวเรืองอย่างแท้

จริง....

....................ลุงดาวเรืองได้คาดตะกรุดดอกนี้ไปแสดงลิเกมาตลอด...จนไปมีเรื่องกับ

นักเลงเจ้าถิ่น...แกก็เชื่อมั่นในความถูกต้องของแกและความขลังของหลวงพ่อโม.....นักเลง

เจ้าถิ่นหลายคนนำปืน..มายิงใส่แก....แกก็มีปืนพกก็ยิงสู้กับเจ้าถิ่น...ปรากฎว่าลูกปืนที่เจ้า

ถิ่นยิงมา...พุ่งรอดใต้หว่างขาแกไปทุกนัด..เหตุที่แกรู้เพราะว่าความร้อนของลูกกระสุนปืนมัน

สัมผัสกับขาแกและกระสุนไปโดนวัตถุข้างหลังแก......

....................แกยิงกับเขาจนเจ้าถิ่นหนีแก...แกวิ่งไล่ตามไปยิงแต่ปรากฎว่า..ลูกปืนนัด

หนึ่งมันแตกที่ปืนแก...และไฟสเก็ดกระเด็นเข้าตา..ตาแกจึงบอดทั้งสองข้าง......แกบอกว่ามี

ตะกรุดโทนของหลวงพ่อโมเพียงดอกเดียว...แต่แกไม่ได้บอกว่า"ขณะที่ยิงต่อสู้กับเจ้าถิ่น...

แกคาดตะกรุดไว้ข้างหน้าหรือข้างหลัง..ขวาหรือซ้าย".....

....................เพราะแกไม่มีเงินในวันนั้นใช้เลย.......แกบอกให้ผมเก็บไว้เถอะตะกรุดดอก

นี้..เพราะเป็นของที่แกใช้อยู่....ผมเชื่อแกทั้งหมด...ที่แกเล่า...อย่างพินิจพิจารณา..ซึ่งเมีย

แกก็ยืนยันว่า..ตอนยิงต่อสู้เมียแกก็อยู่ด้วย.....

....................ผมเลยเช่าบูชามาจากแก................บาท..........

 

วันหน้าต้องให้พี่อุตโม เมตตาหาตะกรุดหลวงพ่อโม มาไว้ใช้มั่งครับ ที่สำคัญ อยากได้สีผึ้งน่ะครับ อิอิอิ

 

..........ผมมีอยู่เท่าเม็ดถั่วเขียวครับพี่...ถ้าพี่อยากได้..ผมแบ่งให้นิดหนึ่งก็ได้..ไว้เจอกันคราวหน้าพี่...สีผึ้งตอนนี้เหนียวยังกับยางมะต่อย...ผมแปะไว้ที่เหรียญรุ่นตาเกี้ยของผมครับ.......

 

ขอบคุณมากครับพี่อุตโม

 

สุดยอดมากด้วยประสบการณ์ ขอบคุณครับคุณอุตตโม

 

............สมมาศ "ตะกรุดโทนหลวงพ่อโมแตกร้าว"..........




.....................สมมาศเป็นเด็กรุ่นน้องที่มาทำงานอยู่กับผม..เมื่อ 2 เดือนที่แล้วผมกับสม

มาศและรุ่นน้องอีกคนไปกินอาหารที่ร้านอาหาร"บ้านสวน"..อยู่ทิศใต้ของจังหวัดชัยนาท...

.....................ขณะรับประทานอาหารกัน..เขาได้เอ่ยถึง"ตะกรุดโทน"ของหลวงพ่อโมที่

เขาเคยใช้อยู่ความว่า...

....................."ลุงของผมให้ตะกรุดโทนหลวงพ่อโม....ให้ผมใช้ติดตัวไว้ดอกหนึ่ง.....ผม

ก็ใช้อยู่เป็นประจำ....คืนหนึ่งเพื่อนชวนผมไปเที่ยวผู้หญิง...ผมก็บอกว่า...กูไม่เอานะแต่ไป

เป็นเพื่อนมึงได้......"

.....................แล้วเขาก็ไปนั่งอยู่ในสถานที่นั้นโดยเดินผ่านประตูเข้าไป...พอผ่านเข้าไป

เขาได้ยินเสียงตะกรุดโทนที่คาดเอวอยู่ลั่นดังเปี๊ยะ.....เขารีบเดินเข้าห้องน้ำไปดูตะกรุดของ

เขา......

.....................ปรากฎว่า "ตะกรุดโทนของเขาที่เป็นทองแดงแตกร้าวไปทั้งตัว

ตะกรุด".....เช้าขึ้นมาเขารีบนำตะกรุดโทนดอกนั้นไปให้ลุงที่ให้ตะกรุดดู..แล้วเล่าเหตุการณ์

ให้ฟัง....ปรากฎว่าลุงมีสีน่าที่โกรธมาก..และบอกว่าตะกรุดใช้ไม่ได้แล้วและไม่พูดกับเขาเลย

ตั้งแต่วันนั้น.......

.....................เล่าสันนิษฐานได้ว่า..ที่ประตูหรือในสถานที่นั้น...เจ้าของได้ทำไสยศาสตร์

หรือวางของต่ำไว้...เพื่อเรียกลูกค้าให้ติดใจในสถานที่นั้น...แล้วเทพหรือครูผู้รักษาตะกรุดไม่

ชอบอย่างแรง...เหมือนไม่เคารพครูที่นำตะกรุดเข้าไปในสถานที่ต่ำเช่นนี้....เขาจึงลงโทษสม

มาศไม่ให้ใช้ตะกรุดอีกต่อไป.....

.....................ก็ขอเตือนสำหรับผู้ที่ใช้เครื่องรางของขลัง..บางที่ครูหรือเทพผู้รักษาเครื่อง

รางที่ท่านใช้อยู่..อาจไม่ชอบในสิ่งที่ท่านจะกระทำ...ให้พิจารณาว่าจะทำอะไรควรหรือไม่

ควร...จะมีผลกระทบต่อเครื่องรางที่เราใช้อยู่ไหม...เพราะท่านอาจเป็นอย่างสมมาศ.......ที่

นับแต่วันนั้นไม่เคยได้ใช้เครื่องรางของขลังของหลวงพ่อโมอีกเลย........

 

มาชมครัฟสวยจัง

 

ใช่ครับ คุณทอม น้าอ้อน จะไปหาที่ไหนได้อีก :'( :'(

 

กระทู้ดี ๆ อย่างนี้ต้องอัพครับ ไม่เหมือนกระทู้ขายพระเล่านิทาน หน้าม้า ลิ่วล้อมาเพียบ ช่วยกันดันกันได้ทั้งวัน

 

ขอบคุณครับ

 

สุดยอมากกกกกกกกกกกกกก

 

ขอบคุณมากครับสำหรับกระทู้ดีๆ ได้ความรู้อย่างมากครับ ^^

 

..........."ใช้วัตถุมงคลของหลวงพ่อโมแล้วต่อสู้กัน"..........




....................เรื่องเล่านี้..ผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะอ่านมาจากกระทู้ที่คุณโอ๋

ชัยนาท เขียนไว้...ผิดพลาดประการใดขออภัยและขออนุญาตนำมาเล่าต่อในกระทู้นี้เพื่อ

ศึกษาเป็นความรู้ครับ......

....................เป็นเรื่องที่คนห้วยกรดสองคนต่อสู้กัน..โดยไม่รู้มาก่อนว่าแต่ละฝ่ายต่างก็ใช้

วัตถุมงคลของหลวงพ่อโม...หรืออาจจะเป็นศิษย์หลวงพ่อโมทั้งคู่..โดยทั้งสองฝ่ายไม่รู้จัก

กัน..ต่อมาได้เกิดทะเลาะกันขึ้นแล้วชักมีดเข้าแทงใส่กัน..

....................ฝ่ายหนึ่งคาดตะกรุดหลวงพ่อโมไว้ที่เอว.....อีกฝ่ายหนึ่งใช้มีดหลวงพ่อ

โม.......

....................เมื่อเกิดดวลแทงกันขึ้น..ก็ต้องบอกว่าคนห้วยกรดใจถึงและกล้าหาญบ้าบิ่น

มาก...บางครั้งก็มีเรื่องราวที่มัดแขนติดกัน...แล้วก็ต่างฝ่ายต่างถือมีดและแทงกัน..ตายเป็น

ตายไม่ต้องหนี....

....................ทั้งสองฝ่ายดวลแทงใส่กัน..ฝ่ายหนึ่งใช้มีดหลวงพ่อโมเป็นอาวุธจ้วงแทง...

แต่อีกฝ่ายหนึ่งเป็นมีดปลายแหลมคมแต่คาดตะกรุดหลวงพ่อโม....

.....................ต่างฝ่ายต่างแทงกันถูกแต่ไม่เข้าทั้งสองฝ่าย...พอจะแทงกันอีก.......

ปรากฏว่าเสียงลั่นเปรี๊ยะดังมาที่ทั้งสองฝ่าย.....ทั้งคู่จึงหยุดต่อสู้กัน..มาดูตามเสียงนั้น...

.....................ปรากฎว่าด้ามมีดของหลวงพ่อโมที่อีกฝ่ายหนึ่งถืออยู่..โดยถือไว้เฉย ๆ

ขณะนั้น..แตกพร้อมกับใบมีดกระเด็นหลุดจากด้ามเฉย ๆ...ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งก็ปรากฎว่า

ตะกรุดหลวงพ่อโมที่เป็นของแดง...แตกออกอยู่ที่เอว...

.....................ทั้งสองฝ่ายจึงหยุดแทงกันด้วยความตกใจ...ว่าทำไมจึงมีเหตุการณ์เช่น

นี้....จึงทราบว่าต่างฝ่ายก็เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อโม..และมีเครื่องลางของหลวงพ่อโมใช้เป็น

ประจำทั้งคู่....เมื่อรู้ว่าเป็นศิษย์ครูเดียวกัน..และใช้ของหลวงพ่อด้วยกันต่างก็ขอโทษขอขมา

กันที่ล่วงเกินกัน....แล้วไปกราบขอขมาหลวงพ่อ...

....................แต่บทสรุปของเครื่องรางทั้งสองฝ่าย คือ มีด กับ ตะกรุด ใช้ต่อไปไม่ได้

แล้ว....อานุภาพของเครื่องรางต่างก็คุ้มครองลูกศิษย์ทั้งคู่ของตน..และยังบอกเตือนให้ทราบ

ด้วยการทำลายเครื่องรางให้เห็น...ว่า"เขาคือลูกศิษบ์ของหลวงพ่อทั้งคู่..ศิษย์ด้วยกันย่อมไม่

ทำร้ายกัน"......เหมือนกับศิษย์หลวงพ่อเดิมทั่วไปถ้ารู้ว่าเป็นศิษย์หลวงพ่อเหมือนกันก็จะหลีก

เลี่ยงการปะทะกัน..........เช่น อีกคนเป็นตำรวจ..อีกคนเป็นโจร...แม้จะเป็นคู่ปรปักษ์กันก็มัก

จะเลี่ยงไม่ยิงกัน เป็นต้น....ซึ่งเป็นเรื่องที่ ขุนโจรไพฑูรย์ ลูกศิษย์หลวงพ่อเดิมเคยเขียน

ประสบการณ์ไว้ในหนังสือครับ.......

 

............ท่านใดมีมีดหมอหลวงพ่อโม...ช่วยลงภาพให้ชมบ้างครับ......
............เพราะผมจะเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับมีดที่พ่อของผมประสบมาเล่าให้ฟัง...แต่ต้องมีภาพมีดหลวงพ่อโมประกอบด้วยครับ......

 

อยากได้บูชา เหมือนกันครับ

 

เข้ามาศึกษาครับ กราบหลวงพ่อโม

 

...................มีดหมอหลวงพ่อโมตัดสายฝน.................




....................ยังหาภาพมีดหมอของหลวงพ่อโมให้ดูไม่ได้เลย..ถ้ามีจะชี้เกี่ยวกับ

เคล็ดลับอะไรให้ฟัง..และมีเรื่องเล่าอยู่...เอาแบบไม่ต้องดูภาพมีดก่อน..........

.................หลวงพ่อโมเป็นลูกศิษย์หลวงปู่ศุขวัดปากคลองมะขามเฒ่า..และยัง

เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อเดิม วัดหนองโพ ฯลฯ

.................วิชามีดหมอที่หลวงพ่อไปเรียนมา..เรียนมาจากหลวงพ่อเดิม...แต่

เวลาทำมีดหมอ..มีดของหลวงพ่อโมจะสวยกว่า..โดยเฉพาะตัวมีดที่เป็นเหล็กสีขาว

ไม่ขึ้นสนิม..ปลายมีดแหลมแต่ไร้คมมีด...

.................อักขระด้านหนึ่งจำได้ว่าเป็นหัวใจ"พระเจ้า 16 พระองค์".อีกด้าน

หนึ่งเป็นอักขระพระคาถา"มงกุฏพระเจ้า"........

.................เรื่องมีอยู่ว่า คุณตาผม ร.ต.อ.หิรัญ บุญมา ผู้บังคับกองนายสถานี

สมัยนั้น..เวลาจะไปตามจับผู้ร้าย..จะนำกำลังตำรวจไปหลายคน..และ หนึ่งในผู้

ติดตามคุณตาผมก็คือ พ่อของผมเองซึ่งเป็นตำรวจชั้นประทวนลูกเขยของท่าน...

..................เวลาพ่อของผมติดตามท่านไป..ท่านจะส่งมีดหมอของหลวงพ่อโม

ซึ่งเป็นของท่านเองให้พ่อผมติดตัวไปทุกครั้ง...ท่านบอกว่ามีดนี้เป็นของวิเศษ......

ซึ่งพ่อผมไม่เคยรู้ว่ามีดหมอนี้วิเศษอย่างไร...

..................จนวันหนึ่งมาซุ่มดักจับผู้ร้ายที่..เขาสรรพยา (เขาที่มีตำนานพื้น

บ้านว่า..หนุมานไปแบกยอดเขาสรรพยาตอนหายาสังกรณี-ตรีชวาไม่พบ...และมา

ถึงที่ทุ่งนาเกิดหิวน้ำ..ก็วางเขาลงเพื่อไปขอน้ำเด็กเลี้ยงควายแถวนั้นกิน...ปรากฏ

ว่าเด็กเลี้ยงควายไม่ยอมให้กิน...หนุมานจึงว่า..คนแถวนี้ใจดำ..และสาบว่าถ้าคน

ท้องถิ่นนี้จะหายาสังกรณี-ตรีชวาก็จงยาหาเจอเลย.....ก็ปรากฎว่าคำสาบนั้นก็เป็น

จริงมาทุกวันนี้...คนถิ่นอื่นหายาได้..แต่คนสรรพยาหาไม่ได้....ส่วนเขาสรรพยา

นั้น..หนุมานเมื่อหลอกล่อจนได้ยาไป...ก็ทิ้งเขาสรรพยาลูกนี้ไว้ที่กลางทุ่งนานั้น...

คนจึงเรียกคนท้องถิ่นนั้นตามเขาสรรพยา...ว่าตำบลสรรพยา)

...................ปรากฎว่าซุ่มอยู่นานก็ไม่พบเห็นคนร้ายผ่านมา.....จนกระทั่งฝน

ได้ตกอย่างหนักที่เขาสรรพยา.....พ่อของผมก็อยากจะทดลองมีดหมอวิเศษของ

หลวงพ่อโมที่พ่อตาให้พกติดตัวไว้...พ่อผมเป็นคนอ่านอักขรขอมได้...เพราะเรียน

จบนักธรรมเอก...พ่อจึงชักมีดออกมา...แล้วสวดคาถา....พระเจ้า 16 พระองค์และ

มงกุฏพระเจ้าที่ลงไว้ที่ตัวมีด..แล้วยกมือจบหัวอธิษฐานขอให้มีดหลวงพ่อโมแสดง

ฤทธิ์ให้เห็น...เสร็จแล้ว..ท่านก็เอามีดด้ามนี้ชี้ตวัดกวัดแกว่งไปที่สายฝนที่กำลังตก

อย่างหนัก.....

..................พ่อของผมบอกว่า...สายฝนทั้งสายที่ตกอยู่ได้ตกแหวกผ่าออกเป็น

ร่องโล่งตรงที่มีดตวัดแหวกว่ายไปยาวจากท่านราว 80 เมตร...นอกจากนั้นฝนตก

หมด....ไม่ตกอยู่ที่นั้นราว 5 นาที..สายฝนก็มารวมตกใหม่....ท่านก็ลองฟันอย่าง

เดิมใหม่....สายฝนก็แหวกอีก....

..................พ่อผมเห็นฤทธิ์ของมีดแล้ว..ก็เชื่อว่าที่ตาผมพูดนั้นจริง..หลังจาก

วันนั้นพ่อของผมจึงได้ตามหามีดหลวงพ่อโมของคนที่มีอยู่เพื่อขอบูชา...มาเป็น

สมบัติของตัวเอง...ไม่ต้องให้คุณตาผมนำมาให้ใช้อีก...

..................ทราบมาว่าหลวงพ่อเดิมทำอาวุธมีดของท่านให้เป็นอาวุธของพระ

อินทร์ที่เรียกว่า"พระขรรค์พระอินทร์"(ถ้าจำไม่ผิดนะครับ..ถ้าผิดขออภัยด้วย)

..................ก็มาถึงเรื่องที่เมื่อพ่อผมได้เป็นเจ้าของมีดหลวงพ่อโมที่ใช้ติดตัว

ประจำแล้ว....ประสบการณ์เป็นเช่นใด....ก็ขอให้ภาพมีดหมอหลวงพ่อโมที่เพื่อน

สมาชิกท่านใดมีอยู่...โปรดส่งมาลงในกระทู้นี้ด้วยครับ.....เพื่อประกอบการเล่าต่อ

ไปครับ......