อย่ามัวเก็งภัยพิบัติ จนลืมไปว่าสงครามโลกยังมีตัวเลขให้นับต่อไปได้อีก

ตามปรกติก็ชอบดูดวงเล่นๆนะคะ ทั้งๆที่หลวงปู่แท้แม่นมากๆ เพิ่งจะทราบ๓๐ปีให้หลังว่าท่านเป็นพระเกจิ เรื่องดวงนี่ไม่ทราบว่าจะค้านกับความตั้งใจหรือเปล่า เคยมีหมอหลายๆคนทั้งดูดวงทั้งลายมือบอก"โอ้ย เมืองนอก ไม่มีทางได้ไปหรอก" ตอนนั้นจนมาก เงินเดือนพันแต่ค่าเครื่องบินเป็นหมื่น พ่อแม่มีหนี้เยอะ ตรูจะไปเสียอย่าง หาเงินได้ไปเที่ยวเดียวก็ไป จะได้ใช้หนี้ให้พ่อแม่ ก็พลิกแพลงจนไปได้(กลับไม่ได้ อิอิ) ก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ ใช้หนี้หมดเลย แม่ตัวเองก็เพิ่งเสียเมื่อ๕ปีที่แล้วเหมือนกันค่ะ ได้กระดูกห่อในผ้าขาว คนเราตายแล้วก็เหลือแค่นี้เอง กระดูกขาวๆปนฝุ่น แล้วก็ลอยอังคารหมดเพราะคิดว่าคนรุ่นหลังๆคงไม่สนใจรักษา Anyway ขอเอาใจช่วยให้ท่านผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดีและปลอดภัยจากมาตุคามค่ะ

 

ขอบพระคุณครับ

ปกติถ้าไม่ลืม ไม่ขาดสติ เวลาเห็นสตรี ก็มักจะเพ่ง ให้เห็นเป็นโครงกระดูก

บางทีเห็นคนสวยๆ ก็ทดลองมองเต็มตาเพื่อจะทดสอบตนเองบ้างก็มี

แต่ก็ยังผ่านไปได้อยู่ครับ

ก็หวังว่า จะรอดไปจนได้ล่ะครับ

 

แม้เคยฝึกมโนยิทธิที่บ้านซอยสายลมมาหลายปี แต่ก็ทิ้งร้างไปนาน
ซึ่งทิ้งร้างไปตอนเขาป่วยเป็นวัณโรคเกือบสิบปีก่อน
เพราะจะไปฝึกคนเดียว ปล่อยให้เขาอยู่บ้านคนเดียวก็กระไรอยู่

เขารักษาตัวอยู่ประมาณ 2 ปี จนหาย ก็ไม่ได้กลับไปฝึกอีก

มีนั่งสมาธิบ้างไปตามเรื่องตามราว
อาทิตย์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปฝึกมโนยิทธิใหม่อีกครั้งที่วัดท่าซุง

ออกจากห้องฝึก ก็ไม่ได้ถามอะไรอาจารย์ที่สอน
ออกจากห้อง ก็แยกย้ายกันไป

ถวายสังฆทานเสร็จ ก็คิดว่าคงไม่ได้ถามอะไรกับอาจารย์แล้วล่ะมั้ง
แต่อธิษฐานในใจว่า ...
"ขอให้เจออาจารย์ที่สอนเถอะ"

ก็แปลก..แค่หันหลังกลับ เจออาจารย์ยืนอยู่พอดี
เลยได้เข้าไปถามว่า "แฟนผมเสีย แต่ทำไมไม่มาเข้าฝันผมเลย"

อาจารย์ก็พูดว่า "น่าจะถามเสียแต่แรกในห้องฝึก"

ได้เอารูปเขา ซึ่งถ่ายคู่กับผม ก่อนเขาเสียสัก 10 วันให้อาจารย์ดู
อาจารย์ตอบว่า "อยู่ที่นั่นนี่"
ผมก็ถามว่า "ที่ไหนครับ"
อาจารย์ตอบว่า "ดาวดึงส์"
" ทำสังฆทานให้เขาหรือยัง ให้คนเดียวเลยนะ "

ผมบอกว่า..ทำแล้วครับ

เท่านั้นแหล่ะ ขนคออาจารย์ลุกชัน
รวมทั้งขนคอของผมด้วย

จนอาจารย์เอามือไม้ปัดเป็นพัลวัน ร้องว่า
"ไม่ไหวแล้วขนลุกไปหมดแล้ว"
"เขามารับรู้แล้วนะนี่"

ก็แปลกที่เขาไม่มาเข้าฝันใครเลย

แต่เวลาใส่บาตร นึกถึงเขา บอกว่าขอสัมผัสหน่อยถ้ารับรู้
บางวันขนคอลุกชันไปหมด เป็นบ่อยครั้งอยู่เหมือนกัน

 

สองอาทิตย์ก่อนก็ได้ไปฝึกอีกครั้งที่วัดท่าซุง
ฝึกเสร็จก็ถามอาจารย์ที่ฝึกว่าเหตุใด ภรรยาข้าพเจ้าไม่มาเข้าฝันเลย

อาจารย์ก็บอกคล้ายๆอาจารย์คนแรกว่า
"เสียดาย ถ้ามีเวลาก็จะได้ถามพระ"

เลยบอกอาจารย์ว่าผมมีรูป แล้วจะหยิบให้ดู

อาจารย์บอกว่า
"ไม่ต้อง"

ท่านอึ้งแป๊ปนึง
แล้วถามว่า
"ภรรยาคุณผิวขาวใช่ไหม"
(ตัวข้าพเจ้าผิวดำ แถมขี้เหร่)

ผมบอกว่าใช่
ท่านพูดต่อไปว่า
"เขามาแล้วอยู่ข้างๆนี่เอง"
ผมถามว่า เขาใส่ชุดอะไร ชุดขาวหรือป่าว
เพราะเป็นชุดที่ผมแต่งให้เขา หลังเขาเสียชีวิต

อาจารย์บอกว่า "ไม่ใช่"
"เขามาแสดงตัวให้เห็นแค่นั้น"

ผมถามว่า ทำไมเขาไม่มาเข้าฝัน
ท่านตอบว่า
"เขาอยู่ที่นั่น"

"ที่ไหนครับ"

"สวรรค์"

 

อาทิตย์นี้ก็ว่าจะไปฝึกอีกครั้ง

สมัยก่อนข้าพเจ้าเคยฝึกที่บ้านซอยสายลมนานนับปี

แต่ได้ทิ้งร้างไปนาน

นี่เป็นโอกาสที่จะได้ทำสิ่งนี้ใหม่

ถ้าไม่พบความสูญเสียก็ยังคงประมาทอยู่ต่อไป

 

สิ่งที่ภรรยาของข้าพเจ้าทำมาตลอดเป็นเวลาหลายปี คือใส่บาตรทุกวัน
ปล่อยปลาเดือนละ1 ครั้งเป็นอย่างน้อย

ไม่รวมทำบุญกุศลต่างๆเช่นหล่อพระ และร่วมบุญตามโอกาส

เขาจะสวดมนต์นั่งสมาธิทุกคืน กว่าจะจบก็ประมาณเที่ยงคืน
เขากับข้าพเจ้านอนห้องเดียวกัน แต่คนละซีก

เขานอนหน้าโต๊ะหมู่ ข้าพเจ้านอนอีกซีกของห้อง
เราสองคนนอนในห้องพระ บนพื้นไม้ปาเก้ มีผ้าปู


แต่ยังกับเป็นลางว่า เขาอาจมีเวลาปฏิบัติธรรมเป็นครั้งสุดท้าย
คืนนั้น ข้าพเจ้าตื่นมาตี2 ยังเห็นเขานั่งสมาธิอยู่เลย

เช้ามาเขาก็ไอเป็นเลือด และเสียชีวิต

 

ป่วยเป็นโรคอะไรครับ.. ปอดบวมหรือป่าวครับ

เพราะผมก็เกือบตายทีหนึ่งเหมือนกัน แต่ยอมรับว่าแค่รู้สึกเพลียอย่างเดียว นึกว่าแค่เป็นไข้
และถ้าผมไปตอนนั้นก็ไม่ทนมานครับ
แต่ก็ดีที่แฟนผมช่วยพาไปโรงพยาบาลและหาสาเหตุทัน
ทำให้ยื้นชีวิตเพื่อทำบุญทำทานไปได้อีก

 

เขาเคยเป็นวัณโรคเมื่อ 7-8 ปีก่อน
มาปี58 กลางๆปี เริ่มไอ แต่กลับไปตรวจวัณโรคอีกก็ไม่เจอ
หมอรักษาโรคไอเรื้อรังอยู่ 4-5 เดือนก็ยังไม่หายสักที
คงเป็นไปตามวาระของเขาน่ะครับ

ส่วนปอดบวมตอนเด็กๆประมาณ 4 ขวบผมก็เคยเป็น
เห็นเขาบอกว่าเกือบตาย

ไอ้เรื่องเกือบตายนี่มีมาหลายหนแล้ว
เกือบจมน้ำตาย 2 หน

เกือบถูกพรานยิงด้วยลูกซองมาหนนึง
ดีที่เราส่งเสียงออกไป พอโผล่หน้า เห็นเขาเอาปืนประทับบ่าเล็งมาที่เรา

เกือบประสานงากับรถเก๋งวิ่งสวนเลนมา
ขับประมาณ 120 มั้ง
ดีที่เราเลือกลงข้างทาง รอดไป

อนาคตไม่รู้จะอยู่ถึง 70 หรือเปล่า
เส้นลายมือประมาณอายุ 60 ก็มีเส้นตัดหนักๆ
แต่มีเส้นคุ้มครองขนาบข้างอยู้ ก็ไม่รู้จะคุ้มครองได้สำเร็จไหม

ก่อนตายขอบวชก่อน
เคยตั้งปณิธาน ขอตายในผ้าเหลือง

 

นั่นซิคะ ๓ปีนานจังเลย นึกถึงสมัยพุทธกาลที่พระองค์หนีออกจากพระราขวังตอนอายุ๒๙ ตอนนี้ท่านค่อยสบายใจขึ้นบ้างหรือยังคะ

เราลูกพ่อเดียวกันนะ ท่านจะบวชที่วัดไหนคะ วัดท่าซุงหรือเปล่า

 

ตั้งใจจะบวชวัดท่าซุงนี่แหล่ะครับ
3 ปี ไม่นานนะ มีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเยอะ น่าจะยังไม่ตายเสียก่อน

ตัวเลขนี่ ผมพูดกับแม่เมื่อ 3 ปีก่อน
ตอนนั้น บอกแม่ว่าอีก 6 ปี
แต่แม่ไม่ทันเห็น เขาตายก่อน

3 ปีถัดมาผมก็พูดตัวเลขนี่อีก ว่าอีก 3 ปี
บอกกับเพื่อนสนิท บอกกับภรรยา
แต่ภรรยาไม่ทันเห็๋น เขาตายก่อน
ส่วนเพื่อนสนิท ก็ไม่รู้จะทันเห็นไหม เส้นชีวิตลายมือเขาสั้น

 

ขออนุโมทนาสาธุด้วยตอนนี้ค่ะคงอยู่ไม่ถึง ล่วงหน้าคุณไปมากแล้ว ถึงอย่างไรกรุณาโพสไว้ด้วยค่ะ

 

ไม่แน่ดอกครับ ว่าจะอยู่ไม่ถึง

มีวาสนาคงได้พานพบ ไม่บนโลกมนุษย์ ก็ข้างบนโน่นล่ะครับ

 

3 ปี พอดีท่านก็เกษียรตามอายุงานบริษัทเอกชน ..
เพราะสมัยนี้บริษัทเอกชนกำหนดอายุงานแค่ 55 ปี

แต่เมื่อเกษียรแล้ว ก็เหมาะครับ มุ่งทางธรรม น่าจะได้ประโยชน์สูงสุดครับ

 

จขกท อายุเท่าไรอ่ะคะ (ถามได้ป่าว) ทำไมทันรับกรรมฐานกะหลวงพ่อจรัญ ? ดีจุง

 

ย่าง 53

ไปถือศีลที่วัดอัมพวัน

น่าจะปี39หรือ 40 ประมาณนี้ครับ

จำได่้ว่าหลวงพ่อเทศน์นานมาก ตอนไปรับศีล

เราปวดขามาก แต่ไม่กล้าขยับ

ท่านก็เทศน์ทำนอง ให้ปวดหนอไป

 

ตอนคิดจะบวช ไมได้คิดเรือ่งเกษียณอะไรดอก

มันอาจบังเอิญไปเอง และไม่ใช่ว่าอยากรอให้ถึงเวลา

ลองถูกรางวัลที่1 ก็คงเผ่นเลยไม่รอแล้ว กษง เกษียณ อะไรที่ว่า

ไม่ใช่เผ่นไปใช้เงิน หาภรรยาใหม่

แต่เผ่นหนีชีวิตทางโลกนี้แหล่ะ

 

ก็มีเรือ่งน่าแปลกใจอยู่สำหรับภรรยาที่เพิ่งเสียชีวิต

ผมทำหนังสือแจกงานศพ เป็นหนังสือธรรมะ ของวัดท่าซุง 1020 เล่ม
แจกไปเหลืออยู่น่าจะสัก 50-60 เล่ม
และได้ส่งพัสดุไปแจกเพื่อนที่ต่างจังหวัด 3 คน
คนนึงอยู่ศรีสะเกษ คนนึงเชียงราย คนนึงบางละมุง
และจำได้ว่ามีรูปที่ถ่ายกับภรรยาก่อนเขาเสียชีวิตประมาณ 10 วัน
เป็นรูปคู่ ซึ่งปกติเรามักจะไม่มีรูปทำนองนี้เลย

ผมจำไม่ได้ว่าอยู่ในพัสดุ กล่องใดกล่องนึง ใน 3 กล่อง
หรือถือไปแจกคนรู้จักแถวๆบ้าน ซึ่งไม่รู้บ้านไหน ถ้าแบบนั้นก็เลยตามเลย
แต่ก็เมล์ไปบอกเพื่อนทั้งสามคนว่า ถ้าเจอรูปในหนังสือ ส่งคืนด้วย
ซึ่งมันมีทางว่าอยู่ในกล่องพัสดุ
หรือแจกไปกับใครมั่งก็ไม่รู้ ที่เดินไปแจกเขาด้วยตนเองน่ะ

พัสดุไปถึงบางละมุงก่อน
ผมเช็คจากเวบ มีข้อความว่า ไม่ยอมรับ หมายถึงผู้รับไม่ยอมรับ
เผอิญเพือนไปต่างจังหวัด คนที่บ้านไม่ยอมรับพัสดุ
อีกวันสองวัน ไปถึงศรีสะเกษ อีกวันเชียงราย
หลังจากไปถึงศรีสะเกษ และเชียงราย
เพื่อนก็เมล์มาบอกว่า รูปที่ว่าดูแล้วไม่มีนะ


วันนี้ พัสดุจากบางละมุง ตีคืนกลับมาที่บ้าน
ผมเห็นกล่อง ก็รู้เลยว่ารูปภรรยาน่าจะอยู่ในหนังสือในกล่องพัสดุนี้แหล่ะ
ซึ่งผมไม่ได้คิดแต่แรกว่า การที่เขาไม่รับพัสดุ จนส่งคืนมานั้น
มันเป็นเรื่องบังเอฺิญ หรือ เป็นไปโดยปกติธรรมดา

ผมคิดแต่แรกว่า ต้องมีเหตุที่บันดาล หรือดลใจให้ผู้รับไม่ยอมรับพัสดุกล่องนี้
จนทำให้ส่งคืนกลับมาที่ผม

เมือ่ผมเกิดกล่องออกดู ปรากฎว่าเป็นไปอย่างที่คิด ซึ่งผมไม่แปลกใจ
เพราะเชื่อตั้งแต่รู้ว่า เขาไม่ยอมรับพัสดุกล่องนี้แล้วครับ

รูปภรรยาที่ถ่ายคู่กับผมก่อนเสียชีวิตประมาณ 10 วัน
มันอยู่ในหนังสือ ที่ส่งไปกับกล่องพัสดุใบนี้ครับ

 

พูดถึงหนังสือ ธรรมะที่ว่า ถ้าสนใจหลังไมค์ที่อยู่มาหาผมได้นะครับ
จะส่งไปให้

 

สนใจอาจารย์ที่สอนมโนมยิทธิมากกว่าครับ
ถ้าผมสะดวกไปใกล้ๆ คือ ที่สอยสายลม ผมจะได้เจออาจารย์เก่งๆ แบบที่ท่านเจอมั้ยครับ

 

อาจารย์ท่านเก่งทุกคนแหล่ะครับ ท่านถึงสอนเราได้

แต่ขึ้นกับเราว่า จะสะดวกที่ไหน

อีกอย่างบ้านซอยสายลม สอนเฉพาะเสาร์ อาทิตย์ต้นเดือน

ถ้าต้องการฝึกระหว่างนั้นก็ต้อง วัดท่าซุงครับ